Γενέθλια: η πιο γαμημένη μέρα του χρόνου!

Η χειρότερη μέρα του χρόνου είναι αυτή των γενεθλίων μου. Δεν με παίρνει από κάτω που μεγαλώνω, ούτε μελαγχολώ ούτε απολογισμούς κάνω. Αλλά δεν το διασκεδάζω κι όλας.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ξυπνάω πρωί και το κόβω με τα πόδια χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Περνάω από παλιά στέκια, απ’ τα σχολεία και τις σχολές που έβγαλα, απ’ το παγκάκι που έδωσα το πρώτο φιλί, εκεί που πρωτοπήδησα...

Το μεσημέρι κάνω μια στάση στην πλατεία Θεάτρου. Πίνω ένα καφεδάκι και ψιλοτσιμπάω στο μεζεδοπωλείο δίπλα στα ναυάγια της ζωής.

Και μετά, καπάκι, αρχίζω να σουλατσάρω στις μπουρδελογειτονιές της ενηλικίωσής μου.

Να, εδώ στη Φυλής έκανε πιάτσα η Μ. Γυναίκα ζουμερή και παθιάρα, κλασικός τύπος θηλυκού που θέλει να τα δώσει όλα πάνω σου.

Πολλές φορές ήμουν ταπί αλλά εκείνη με "έπαιρνε". Έτσι, "για ψυχικό" έλεγε, αλλά το ξέρω πως γούσταρε.

Τις πουτάνες τις έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Καμιά σχέση με τα κρυφοπούτανα, τις δήθεν "κυρίες", που πριν γαμηθούν δεν βγάζουν κιχ, αλλά αμέσως μετά, πριν προλάβεις καν να ντυθείς, αρχίζουν τα "γιατί πηδήχτηκες μαζί μου;" και τα "τι θα γίνει με μας;"...

Οι πουτάνες πάντα μου πρόσφεραν απλόχερα απόλαυση. Και μου φέρνονταν άψογα. Ακόμα και τώρα, μετά πολλά χρόνια, μερικές με θυμούνται και με χαιρετούν στο δρόμο όλο τρυφερότητα.

Αν τα λεφτά που ξόδεψα στις κυρίες τα είχα ξοδέψει στις πουτάνες, θα είχα περάσει απείρως καλύτερα και θα είχα και την ψυχική μου υγεία!

Ηδονιζόμουν όταν έμπαινα στα δωματιάκια τους και τις έβλεπα να γδύνονται. Απολάμβανα όλη την ιεροτελεστία: τόνωση πεϊκών αγγείων, εκροή σπέρματος, οργασμική κατάπτωση...

Έψαχνα πουτάνες που να ’χουν το γλυκό και στοργικό βλέμμα της μάνας!

Α, όλα κι όλα. Τις πουτάνες μου τις ήθελα πρώτα μάνες, μετά φίλες, ερωμένες και στο πολύ τέλος συνουσιαζόμενα θηλυκά.

Πορνοβοσκούσα σχεδόν δυο φορές εβδομαδιαίως.

Με τις "κυρίες" ποτέ η δεύτερη φορά στο σεξ δεν ήταν όπως η πρώτη. Ο έρωτας μετά τη σεξουαλική επαφή έχανε τη μυρωδιά του. 

Αλλά με τις πουτάνες... Αχ... με τις πουτάνες ήταν εντελώς διαφορετικά. Κάθε φορά και δενόμασταν περισσότερο. Το πάθος κι η ένταση αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο! Το τσαμπουκαλίδικο ύφος τους, το πεζοδρομιακό με ανάβει. Και η ιδέα πως ο νταβατζής τους μας παίρνει μάτι με "στέλνει αδιάβαστο"...

Παραμένω ένα ανέμελο κι επιπόλαιο παιδί. Σαν τότε που πρωτόλθα στην Αθήνα απ’ το Καρπενήσι κι οι καθηγητές μου με αντιμετώπιζαν σα βλάχο και χωριάτη. Σαν παρακατιανό. 

Ενώ κάτι Κωνσταντινουπολίτες, που μιλούσαν σχεδόν τούρκικα, τους είχαν σε υπόληψη. Ώσπου μας έπιασαν μια μέρα με έναν από δαύτους στις τουαλέτες αλα τούρκα, και πάλι ο "βλάχος" την πλήρωσε τη νύφη...

Ξέρω... πετάγομαι απ’ το ένα θέμα στο άλλο. Και λέω ασυναρτησίες. Αλλά δικαιολογήστε με. Έχω ήδη ξεποδαριαστεί και μόλις ήπια την 20ή Φιξ της ημέρας. 

Η ζωή μου πια είναι ένα ραγισμένο ποτήρι. Στον κήπο μου έχω σπείρει πολλά αγγούρια.

Τα τελευταία χρόνια έκανα νταραβέρι με πολλές αλλοδαπές. Νομίζω πως είναι το σκληρότερο ναρκωτικό. Φιλί ανιδιοτελές δεν πήρα απ’ τα χείλη τους.

Ώσπου η τελευταία μού έριξε τη χαριστική βολή: "απέτυχες επαγγελματικά, πνίγεσαι στα χρέη, έμεινες γεροντοπαλίκαρο, το μόνο που σου μένει είναι να καλογερέψεις"! 

Κι εξαφανίστηκε χωρίς να ρίξει ούτε μια τελευταία ματιά πίσω της.

Ευτυχώς βρέθηκε το Λενάκι. Δεν σου γεμίζει το μάτι, αλλά σε "διαβάζει" με τη μία η τύπισσα. 

Με πλησίασε όταν ήμουν νοκ ντάουν. Όταν δεν είχα ούτε καφέ να την κεράσω. Και δείχνει μεγάλη υπομονή μαζί μου. Είναι ίσως η μόνη γυναίκα στον κόσμο που μπορεί να με "παλέψει".

Την ευχαριστώ και της το αφιερώνω...