Ένας Καρπενησιώτης στη Λεγεώνα των Ξένων! (Α’ - Στο κέρατο του Σατανά)

Το πρώτο καλό στη Λεγεώνα είναι πως δεν σε ρωτάνε "ποιος είσαι", "τι είσαι", "τι έχεις κάνει στη ζωή σου". Το δεύτερο καλό είναι πως τα λεφτά που παίρνεις δεν τα λες και λίγα.

Αλλά εδώ τελειώνουν τα "καλά" κι αρχίζουν τ’ "άσχημα"...

Η καρδιά της Λεγεώνας χτυπά στη Βόρεια Αφρική. Κι η ψυχή της βρίσκεται στην έρημο. Μόνο το κεφάλι της κι η τσέπη της είναι στο Παρίσι.

Όταν πρωτοπαρουσιάζεσαι, έτσι για το ψάρωμα, σε "ξεναγούν" στα κρατητήρια. Τα κελιά είναι βαθιά στη γη. Θυμάμαι πως κατέβηκα πολλά σκαλιά. 

Από κάπου ακούγεται ένα τραγούδι ανατολίτικο. Μια φωνή λυπητερή και πονεμένη. Ο σκοπός χτυπάει το όπλο του κι όλα ησυχάζουν...

Αμέσως μετά σε πάνε στη "σκηνή των ανεπιθύμητων", των "μαύρων". Παλιότερα τους έλεγαν "λύκους". 

Εδώ τοποθετούνται όσοι "ντρόπιασαν" τη Λεγεώνα. Οι λιποτάκτες, οι δειλοί, όσοι μέθυσαν και τους βρήκαν γυμνούς σε κάποιο σοκάκι της Αραπιάς. Είναι μεγάλη ντροπή για το Λεγεωνάριο να μεθύσει και κάποιοι επιτήδειοι να τον γδύσουν, να τον δέσουν χειροπόδαρα και να του πάρουν το όπλο και τα λεφτά...

Αμέσως μετά σε τοποθετούν σε μια απ’ τις σκηνές του στρατοπέδου. Ο "σκηνάρχης" σε συστήνει στους άλλους. Φυσικά, ο καλύτερος απ’ αυτούς σκότωσε τη μάνα του. 

Ένας στραγγάλισε τρεις στο Παρίσι κι οι εφημερίδες τον ανακήρυξαν "δολοφόνο της δεκαετίας". Αλλά στη Λεγεώνα, σ’ ένα χωριό κοντά στ’ Αλγέρι, έπνιξε με τα ίδια του τα χέρια πέντε και τον έκαναν λοχία!

Ο καθένας έχει το τεφτέρι του κι όλοι το ’χουν κλειδωμένο.

Εδώ δεν ακούς πολλά λόγια. Λίγα και καλά: "Εμείς δεν έχουμε ούτε όνομα ούτε οικογένεια ούτε πατρίδα. Δε γονατίζουμε μπροστά σε τίποτα. Ούτε σε Χριστό ούτε σε Αλλάχ. Είμαστε λεγεωνάριοι!"...

Για μένα όλα εδώ είναι πρωτόγνωρα. Ήρθα για να ξεχάσω και να ξεχαστώ, αλλά νιώθω σα να βρίσκομαι στο κέρατο του Σατανά.

Άρχισα να απελπίζομαι μόλις συνειδητοποίησα πως δεν περιμένεις την ημέρα της απόλυσής σου. Δεν περιμένεις να γυρίσεις σπίτι. Δεν σε ζητούν στο τηλέφωνο ή στο επισκεπτήριο. Έχει αγοράσει την ψυχή μας ο διάολος. Μπορεί να ’χουμε γίνει βιβλία, τραγούδια, θρύλος, αλλά ποιος τα γαμεί όλ’ αυτά την ώρα που μες στο λιοπύρι σκάβεις το χαράκωμά σου;

Θέλει ειδική τεχνική το χαράκωμα. Πρέπει να είναι βαθύ και στενό. Ίσα που να χωράς. Ίδια σκουληκότρυπα. 

Και στα τοιχώματα πρέπει να σκάψεις ειδικές τρύπες για τις κάσες των πυρομαχικών. 

Τα χαρακώματα του ελληνικού στρατού είναι κουδουνίστρες για μωρά...