Ας ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά:
Κατ’ αρχήν ο Μαρξ γεννήθηκε στη Γερμανία. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Άλλωστε, τον 19ο αιώνα η Γερμανία ήταν το παγκόσμιο κέντρο της φιλοσοφίας. Σαν την αρχαία Αθήνα ένα πράγμα.
Κατά δεύτερον, ήταν καταγωγής εβραϊκής, από γενιά ραβίνων και μεγάλωσε ως τα έξι του χρόνια σε αυστηρό εβραϊκό περιβάλλον.
Αυτό, μάγκες μου, δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε εύκολα. Είναι πρόβλημα!
Δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά, πώς να το κάνουμε, οι Εβραίοι έχουν ορισμένες εμμονούλες. Και η μεγαλύτερη απ’ αυτές είναι πως όλοι ονειρεύονται να γίνουν Μεσσίες, άντε στη χειρότερη Προφήτες.
Νομίζω πως κάπου εκεί την πάτησε κι ο Μαρξ. Έκανε του κόσμου τις προφητείες για το μέλλον του κόσμου, που κατά 99% διαψεύστηκαν.
Έπεσε εντελώς έξω στις προφητείες του για την εξέλιξη του καπιταλισμού. Η μεσαία τάξη δεν εξαφανίστηκε ούτε προλεταριοποιήθηκε, αντιθέτως οι προλετάριοι αστικοποιήθηκαν, αυξήθηκε το βιοτικό τους επίπεδο και μετατράπηκαν σε νεοσυντηρητικούς του κερατά, έτοιμη τροφή για Χρυσές Αυγές και Εθνικά Μέτωπα...
Και φτάνουμε στο τρίτο: όταν ο Μαρξ ήταν έξι ετών η οικογένειά του άλλαξε θρήσκευμα και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό-Λουθηρανισμό.
Κανείς δεν το έχει αναλύσει σε βάθος αυτό το ζήτημα. Το κάνω εγώ, εδώ και τώρα, για πρώτη φορά παγκοσμίως.
Για τον μικρό Μαρξ αυτή η μεταστροφή βιώθηκε ως εξής: ο Μεσσίας που περιμένουν οι Εβραίοι δεν θα έρθει ποτέ. Ας παραμυθιάσουμε τον εαυτό μας πως ήρθε για να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτές τις μπερδεψοδουλίτσες. Κι ας περιμένουμε τη Βασιλεία των Ουρανών και τη Δευτέρα Παρουσία που επίσης δεν θα έρθουν ποτέ!
Προσέξτε τώρα πώς αυτό το μοτίβο το μετέφερε στην πολιτική: παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας πως ο Μεσσίας-Διεθνές Εργατικό Κίνημα ήρθε, ονειρευόμαστε τη Βασιλεία των Ουρανών-Δικτατορία του Προελταριάτου, ελπίζουμε στη Δευτέρα Παρουσία-Σοσιαλιστική Κοινωνία που επίσης δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ, και συνεχώς αναβάλλουμε την "επανάσταση" (η Βασιλεία των Ουρανών "βιάζεται", λένε τα Ευαγγέλια) με το αιτιολογικό πως "οι συνθήκες δεν έχουν ακόμη ωριμάσει"!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στην εποχή του ο Μαρξ ήταν "κόκκινο πανί" των περισσότερων εργατικών συνδικάτων επειδή συνεχώς τους αποθάρρυνε να επαναστατήσουν!
Και κλείνω με μια τελευταία παρατήρηση: αυτοί οι προτεστάντες, λουθηρανοί, καλβινιστές και το κακό συναπάντημα, είναι πολύ συντηρητικοί περί τα ηθικά.
Όσο κι αν ο Μαρξ τους αποκήρυξε στην ωριμότητά του, είναι αδύνατο να μην τον επηρέασαν στην κρίσιμη παιδική του ηλικία. Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο πως ο μουσάτος κάθε άλλο παρά "γαμιάς" θεωρούνταν!
Ούτε είναι τυχαίο που ακόμα κι οι σημερινοί ΚουΚουΕδες είναι πιο ηθικολόγοι κι απ’ τους Ιεχωβάδες! Κοντεύω τα πενήντα κι ακόμα δεν γνώρισα μπολσεβίκα που ν’ ανοίγει τα μπούτια χωρίς ηθικές αναστολές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου