Τα σκουπιδιάρικα μαζεύουν υπολείμματα τροφών
και τα μπατσικά υπολείμματα ψυχών.
Κι εγώ αποχαιρετώ όσους έρχονται
και καλωσορίζω όσους φεύγουν...
Δεν έχω ιδέες μόνιμες
μόνο εμμονές.
Αλκοολικά στιχάκια, ξεπλυμένες τύψεις
με ρήτρα θανάτου...
Σε άδεια κρεβάτια πλαγιάζω
σκελετοί πετιούνται απ’ τις ντουλάπες
μνήμες κυλιούνται στα πατώματα
πατημασιές στο ταβάνι...
Ευνουχισμένες ψυχές σε λερά δωμάτια
τελευταίο τσιγάρο, ματαιωμένα όνειρα
έρωτες καλοκαιριού παραπαίοντες
χιλιάδες ανόητες φιλοφρονήσεις
κι εγώ να μην τολμώ να πεθάνω...
Η φωνή μου κάνει παράσιτα
παίζω σκάκι με αντίπαλο τα κύτταρά μου.
Φιλιά παγωμένα, περνώ απαρατήρητος
διασχίζω δρόμους γεμάτους τροχαία ατυχήματα
κάνω ρεβεγιόν σε κλειστοφοβικό δωμάτιο
εκεί που γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα
που ήταν κι ο τελευταίος....
Το καλοκαίρι τέμνει κάθετα τα στενά των Εξαρχείων
κάποιοι το λένε "μοναξιά"
εγώ το λέω "ελευθερία"!
Τσέπες άδειες κρέμονται απ’ το παντελόνι μου
Μια υπόγεια ταβέρνα στο τέλος του πεζοδρόμου.
οργασμός μεταμεσονύχτιος
υπόνομοι στην άκρη του γκρεμού
γιορτές αχάιδευτες κι ανέραστες
δυο κατσαρίδες πηδιούνται στο νιπτήρα μου...
Σε γούσταρα "φυσικό"
αξύριστο σε μασχάλες, πόδια και "τρίγωνο"
(κυρίως σ’ αυτό!)
Έφυγες με το κάστρο σου πορθημένο
φιλιά στην εντατική
"φτιαγμένα" χαμόγελα
κορμιά στα πρόθυρα του τίποτα...
Να φύγω; Δειλιάζω.
Να μείνω; Αλλά πού; Στο ίδιο μέρος;
Οι χωρισμοί τεντώνουν τα νεύρα
οι αναμνήσεις στάχτες σε τασάκια
παρήγγειλα καινούργια όνειρα κι ανάσες
ένα κεφάλι ανοξείδωτο, χωρίς σκέψη.
Χθες ονειρεύτηκα το θάνατό μου.
Ακίνητος σ’ ένα ραγισμένο υπόγειο
στην πλατεία Κολιάτσου.
Η λάμπα κι η βρύση του μπάνιου ανοιχτές.
Κι οι ενοχές να χορεύουν γύρω μου
τσάρλεστον....
(Αφιερωμένο στον Γ. Ήταν μόλις 21 ετών. Κάποιος γραφειοκράτης θα θέσει τον φάκελο της υπηκοότητάς του "στο αρχείο". Είχε προλάβει να μου σώσει δυο φορές τη ζωή. Αλλά εγώ δεν ήμουν εκεί στην άκρη της ασφάλτου προχθές που με χρειάστηκε...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου