Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Α’ - Χτίζεις με το μίσος μια πιο δίκαιη κοινωνία;)

Ψόνθο: Δημήτρη, ας ξεκινήσουμε λίγο απ’ το "τέλος". Εκείνη τη μοιραία νύχτα του Σαββάτου, 29 Ιούνη 2002. Στο λιμάνι του Πειραιά μετέφερες με τον Ξηρό δυο βόμβες, αλλά η μία έσκασε στα χέρια του Σάββα. Εσύ τον βλέπεις σοβαρά τραυματισμένο, έχετε μια σύντομη συνομιλία και καλείς ασθενοφόρο. Εγώ που είμαι άσχετος με τ’ αντάρτικα πόλεων και την ένοπλη πάλη, αναρωτιέμαι: στις κρίσιμες αυτές στιγμές πώς αντιδρά ένας έμπειρος αντάρτης σαν κι εσένα; Τόσο συναισθηματικά ή πιο κυνικά. Δεν θα ήταν σκόπιμο να σκοτώσεις τον Σάββα ώστε να μην πέσει ζωντανός στα χέρια της αστυνομίας και να αφαιρέσεις από πάνω του κάθε "επικίνδυνο" αποδεικτικό στοιχείο;

Κούφο: Η αλήθεια είναι πως μεταξύ σοβαρού και αστείου συζητούσαμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην Οργάνωση. Ο ίδιος ο Σάββας ευχόταν μια τέτοια λάθος έκρηξη να είναι "τόσο γερή" που να σκοτώσει επί τόπου τον σύντροφο που θα μετέφερε τη βόμβα. Να τον εκτελέσω εν ψυχρώ για να σώσω την Οργάνωση ήταν αδιανόητο για μένα. Δεν ξέρω αν είναι συναισθηματισμός, αλλά κάνεις λάθος αν φαντάζεσαι έναν αντάρτη πόλεως σαν μια φονική μηχανή που πάνω απ’ τον σύντροφο-άνθρωπο βάζει το φάντασμα οποιασδήποτε Οργάνωσης...

Ψόνθο: Λες πως γεννήθηκες πολιτικά στις 17 Νοέμβρη του 1973. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ήσουν ένα επαρχιωτόπουλο που μόλις είχες κατέβει οικογενειακώς στην Αθήνα κι όλ’ αυτά σου φαίνονταν κοσμοϊστορικά και πρωτόγνωρα. Αργότερα όμως έγινες ένα άτομο έντονα πολιτικοποιημένο και σίγουρα απέκτησες μεγαλύτερη πληροφόρηση για τα γεγονότα εκείνα. Νομίζω πως είναι υπερβολική αφέλεια να μιλάμε για "λαϊκό ξεσηκωμό και πανηγύρι λύτρωσης". Η συμμετοχή κάποιων χιλιάδων Αθηναίων και κατοίκων της Αττικής δεν σώζει την παρτίδα. Πού ήταν ο λαός να σταματήσει τα τανκς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ώστε να μην φτάσουν ποτέ στο Πολυτεχνείο; Τι θα πει "μαζική λαϊκή αντίδραση" το είδαμε στο πρόσφατο πραξικόπημα της Τουρκίας. Κι ένα ακόμη: δεν μπορεί να μην έχεις ακούσει μέχρι σήμερα πως μέσα στο Πολυτεχνείο δρούσαν και τότε χαφιέδες του Ιωαννίδη που έσπρωχναν τους φοιτητές σε "βίαιες ενέργειες" για να εμποδίσουν τον "εκδημοκρατισμό" που δρομολογούσε ο Παπαδόπουλος;

Κούφο: Δεν τα έζησες τα γεγονότα οπότε δικαιολογείσαι να τα βλέπεις ακαδημαϊκά. Μόνο όσοι συμμετείχαν σ’ εκείνη τη συλλογική έξαρση, που έβλεπαν στα μάτια των συντρόφων τη φλόγα, ένιωθαν το πύρωμα της ψυχής και ύψωναν τις γροθιές σφιγμένες μέχρι αίματος μπορούν να το καταλάβουν. Η εξέγερση ήταν και μαζική και παλλαϊκή και αυθόρμητη. Δεν ξέρω αν δρούσαν και χαφιέδες, αλλά αυτό δεν "σκιάζει" ούτε τον ηρωισμό ούτε την αγνότητα του αγώνα. Οι χαφιέδες κι αν έδρασαν σίγουρα δεν ήταν σε θέση να επηρεάσουν καθοριστικά τις εξελίξεις...

Ψόνθο: Έχεις γράψει πως απ’ την εξέγερση του Πολυτεχνείου άρχισες να βιώνεις λυσσαλέο μίσος, οργή και πόθο για εκδίκηση απέναντι σ’ αυτούς που έπνιξαν στο αίμα το όνειρο. Πάντα έχω μια απορία. Απ’ το μίσος και το πάθος για εκδίκηση είναι ποτέ δυνατόν να βγει κάτι εποικοδομητικό; Χτίζεται με τέτοια υλικά μια πιο ανθρώπινη κοινωνία;

Κούφο: Στον κόσμο της επανάστασης όλα βιώνονται στον υπέρτατο βαθμό: η αγάπη και το μίσος, η ελπίδα κι η απελπισία, η θυσία και η προδοσία. Όλ’ αυτά είναι στοιχεία της μεγάλης περιπέτειας του ανθρώπου απέναντι στην απανθρωπιά των ισχυρών της Γης. Χωρίς πάθος, οργή, συναισθηματική φόρτιση δεν ξεκινάς ποτέ τον μακρύ και γεμάτο κινδύνους δρόμο για την αλλαγή της κοινωνίας...