Ψόνθο: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, μια απ’ τις δασκάλες σου όπως λες, έγραφε για την "ομορφιά ανάμειχτη με τη φρίκη". Την ομορφιά μπορούμε να τη δούμε στη δράση σου: στον αγώνα για το πανανθρώπινο όνειρο της απελευθέρωσης. Μπορούμε άραγε να δούμε και τη "φρίκη" στις εκτελέσεις τόσων ανθρώπων απ’ το χέρι σου;
Κούφο: Από χαρακτήρα απεχθανόμουν ανέκαθεν τη βία. Γι’ αυτό και αρχικά ήμουν επιφυλακτικός στην επιθετική αντιβία των ένοπλων οργανώσεων. Όμως η δράση γεννά συνείδηση. Βλέποντας τον αδίστακτο τρόπο που οι δυνάμεις καταστολής αντιμετώπιζαν τις ειρηνικές εργατικές διαδηλώσεις άρχισα να προβληματίζομαι. Γιατί εμείς να διστάζουμε απέναντι στους αδίστακτους; Σταδιακά γιγάντωνε μέσα μου η οργή κι η λύσσα απέναντι σ’ αυτούς που χτυπούσαν το λαό τόσο άγρια, αδιάκριτα και σαδιστικά. Και σύντομα κατέληξα στο συμπέρασμα πως με την ειρηνική πολιτική δράση ουσιαστικά αρνείσαι την ίδια την ιδέα της επανάστασης. Αρνείσαι τα κινήματα που θαυμάζεις, του Μάο, του Τσε, του Φιντέλ, του Λένιν. Αρνείσαι την επανάσταση του ’21, την αντίσταση του ΕΛΑΣ, τον ίδιο τον παπού σου, το Πολυτεχνείο του ’73. Δεν παραγνωρίζω τη βασική αντίφαση της Αριστεράς. Που απ’ τη μια είναι εξ ορισμού κατά της βίας κι απ’ την άλλη υποχρεούται να χρησιμοποιήσει τη βία για να καταργήσει τη βία...
Ψόνθο: Επανέρχομαι στα γεγονότα του Πολυτεχνείου γιατί βλέπω πως έχεις κι εσύ μια σχετική εμμονούλα. Σίγουρα χτίστηκαν πολλοί μύθοι γύρω απ’ το Πολυτεχνείο. Άλλοι λένε πως ήταν μια στημένη σκευωρία του Ιωαννίδη για να εμποδίσει τον "εκδημοκρατισμό" του Παπαδόπουλου. Άλλοι λένε πως ήταν ένα ασήμαντο γεγονός που σκόπιμα η Αριστερά του έδωσε μεγάλες διαστάσεις. Κι άλλοι το έχουν "αγιοποιήσει" φορτώνοντάς το με γαρνιτούρα έντονου ηρωισμού και συναισθηματισμού. Για σένα τι ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Κούφο: Το Πολυτεχνείο ήταν αναμφίβολα ένα γνήσιο, αυθόρμητο κι ανοργάνωτο λαϊκό ξέσπασμα. Ειρηνικό και βίαιο ταυτόχρονα. Κι αν υπήρχε μια αξιόπιστη πολιτική καθοδήγηση, η έκβασή του θα ήταν πολύ διαφορετική. Στη μεταπολίτευση η επίσημη Αριστερά προσπάθησε να κρύψει τον επαναστατικό του χαρακτήρα κάτω από ένα πέπλο συναισθηματικής ηρωολογίας. Στα κρίσιμα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73 η ηγεσία της Αριστεράς ήταν απούσα. Κάποιοι μάλιστα αναζητούσαν ρόλους στη "φιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη". Ένιωθαν άβολα στο επαναστατικό κλίμα των ημερών. Σχεδίαζαν μια καθωσπρέπει αριστερή αντιπολίτευση και ορισμένοι ονειρεύονταν από τότε υπουργικούς θώκους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εξουδετέρωσαν και το αληθινό μήνυμα της επανάστασης του ’21. Μετέτρεψαν τους σκληροτράχηλους κι ασυμβίβαστους επαναστάτες σε γραφικά φουστανελοφόρα "εικονίσματα", εντελώς ακίνδυνα για το σύστημα... Η Αριστερά αντί να δίνει φτερά στους λαϊκούς αγώνες έγινε το δύσκαμπτο βαρίδι τους. Τα πράγματα είναι απλά: όποιος δεν προετοιμάζεται για ριζική κοινωνική σύγκρουση, τότε δεν θέλει την επανάσταση!
Ψόνθο: Ρε Δημήτρη, στο βιβλίο σου παρουσιάζεις τη μεταπολιτευτική περίοδο λες και βρισκόμασταν λίγες μέρες πριν την Οκτωβριανή επανάσταση! Ξεχνάς πως ο Καραμανλής το 1974 πήρε 54% και το 1977 41%;
Κούφο: Κάνεις το λάθος να διαβάζεις την κοινωνία μέσα από εκλογικά ποσοστά. Καμιά σχέση. Εκείνα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αποτέλεσαν την σύντομη "ελληνική άνοιξη"! Ήταν η εποχή του γνήσια ριζοσπαστικού ακηδεμόνευτου κινήματος. Μετά το 1977 σταθεροποιήθηκε το σύστημα, κυριάρχησε ο ρεφορμισμός και παγιώθηκε η ανάθεση της εκπροσώπησης των λαϊκών συμφερόντων στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου