Εραστής της μοναξιάς!

Τον τελευταίο καιρό περνάω μια κρίση.

Η παρέα μου διαλύθηκε. Κάποιοι άλλαξαν τόπο κατοικίας, κάποιοι πήραν άλλους ιδεολογικούς δρόμους, βάλε κάτι έρωτες, ψιλοκαριέρες, σπουδές της πλάκας, μεταπτυχιακά... μείναμε μόνο δύο. Εγώ κι ο Σάκης.

Μείναμε δύο κι άκεφοι. Αυτά που κάποτε μας ενθουσίαζαν τώρα τα βαριόμαστε. Τα παλιά στέκια δεν μας προσφέρουν θαλπωρή κι ευχαρίστηση. 

Ώσπου πήρα την απόφαση προχθές και του είπα: "Σάκη, δεν λέει πλέον. Ας το διαλύσουμε κι εμείς, ας πάρει ο καθένας το δρόμο του κι όπου μας βγάλει". 

Από τότε δεν τον ξανάδα, δεν τον ξανάψαξα.

Όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους. Κι έρχεται η στιγμή που πρέπει να τ’ αφήσεις πίσω σου. Να προχωρήσεις παρακάτω. Μέχρι να ξαναχτίσω νέες παρέες πρέπει να περάσει ένα διάστημα να βρω τον εαυτό μου. Έτσι γίνεται με όλους τους χωρισμούς.

Σουλατσάρω άσκοπα στην πόλη, έκθετος σε τυχαία γεγονότα και συναντήσεις.

Διανυχτερεύω σε φθηνιάρικα ξενοδοχεία του κέντρου κι ακούω στα διπλανά δωμάτια αναστεναγμούς κάθε είδους παράνομων ερωτικών πόθων.

Στα στέκια των χασικλήδων, των τραβεστί, των πούστηδων, των άστεγων, όλων όσων δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, είμαι πλέον πασίγνωστος. Δε θέλω να μοιάζω με σοβαρός και αυστηρός ενήλικος, αλλά ούτε και τον περιθωριακό μπορώ να παραστήσω...

Με περιτριγυρίζουν κάθε λογής νυμφίδια λικνιζόμενα. Τα περισσότερα πολύ ανήλικα. Μήπως είμαι μάλαξ που στερούμαι τόσες απολαύσεις απλά και μόνο για να μη νιώθω ενοχές;

Είμαι εραστής της μοναξιάς. Με καταπίνουν τα σκοτάδια της πλατείας.

Μου την πέφτει μια αλλοδαπή στην Αχαρνών. Έχω πιει και μπερδεύω τα λόγια μου. Βάζει τα γέλια. Προσπαθώ να δικαιολογηθώ: "Ξαφνιάστηκα απ’ την ομορφιά σου. Μη με παρεξηγείς. Θέλω λίγο χρόνο να συνέλθω. Ως τότε μη δίνεις σημασία".

Φαίνεται πολύ γυμνασμένη. Ο κώλος της είναι τσίτα. Σκέτο δηλητήριο...

Αλλά στο σεξ είναι χώμα. Την ώρα που πηδιόμαστε χτυπάει το κινητό της. Είναι η κολλητή της. Το σηκώνει, εμένα μου πέφτει κι ούτε το παίρνει χαμπάρι...