Στα πενήντα πέφτουν οι μάσκες!

Όσο πλησιάζω τα πενήντα, νιώθω τις μάσκες να πέφτουν.

Όσα δεν βίωσα ως τώρα, όσα δεν αντιμετώπισα και δεν έλυσα με πιέζουν κραυγάζοντας και αναζητώντας κάποια έξοδο.

Βρίσκομαι σε "σημείο καμπής" και πρέπει να τολμήσω να επαναπροσδιοριστώ. Μέσα μου συγκρούεται η έντονη επιθυμία για αλλαγή και ο φόβος του άγνωστου. 

Τώρα κατανοώ σε όλο της το βάθος τη φράση "θέλει θάρρος και τόλμη η ελευθερία"! Θα το κάνω άραγε το μεγάλο βήμα ή θα παραμείνω στην αδιέξοδη ασφάλεια του "γνωστού";

Δεν υπάρχει ανώδυνη διαδικασία συνειδητοποίησης. Για πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι πόσο αυτοαναφορική είναι η αγάπη. Τελικά μπορούμε ν’ αγαπήσουμε κάτι που δεν ικανοποιεί κάποια επιθυμία, ανάγκη ή προσδοκία μας;

Τραγικό...

Οι σχέσεις δεν είναι προβλέψιμες. Αλλά απαιτούν εγρήγορση. Και προϋποθέτουν να έχεις επιλύσει στοιχειωδώς τις "εκκρεμότητες" με το παρελθόν σου. 

Γιατί η σχέση (ή η μη σχέση) των γονιών σου θα ρίχνει πάντα τη βαριά σκιά της σε κάθε δική σου σχέση. Δεν έχεις ελπίδα να κάνεις κάτι αξιόλογο αν δεν συνειδητοποιήσεις και, κατά το δυνατόν, ξεπεράσεις τις ταυτίσεις, τα τραύματα, τις προβολές και τις καθηλώσεις της προηγούμενης ζωής σου...

Αν ασυνείδητα ψάχνεις έναν ηττημένο αντίπαλο για να νιώσεις δυνατός, μην κάνεις σχέση. Δεν σου φταίει τίποτα ο άλλος.

Αν είσαι γυναίκα και αναζητάς στη μητρότητα το άλλοθι για να αποφύγεις τα λούκια της καριέρας και διατυμπανίζεις προς κάθε κατεύθυνση "Μην έχετε από μένα άλλες απαιτήσεις, είμαι μάνα", άστο καλύτερα... 

Το να γίνεις γονιός είναι ταξίδι προς την ωριμότητα και την αυτογνωσία.

Ο πόθος είναι απρόβλεπτος. Ανάβει, σαρώνει τα πάντα, αλλά δεν διαρκεί. Οι υγιείς σχέσεις φαίνονται όταν περνάει η καύλα.

Συνήθως περνάμε τη ζωή μας μιμούμενοι τους πολλούς. Έτσι νομίζουμε πως κάνουμε το σωστό, μειώνουμε τις εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις, γινόμαστε εύκολα αποδεκτοί, δεχόμαστε και "εύγε". 

Ώσπου διαπιστώνουμε πως χάσαμε τη ζωή και τον εαυτό μας. Πως κλειστήκαμε μόνοι μας σε μια φριχτή φυλακή. Πως απλά παίζαμε διάφορους ρόλους για να ξεγελάμε τους άλλους και τον εαυτό μας. Αλλά υπάρχει, άραγε, "πραγματικός εαυτός" πέρα από ρόλους και μάσκες;

Χθες βράδυ γνώρισα μια παντρεμένη. "Σε διάσταση" δηλώνει.

Αλλά νομίζω πως δεν έχω καμία διάθεση να γίνω το σκαλάκι της για την ελευθερία...