Η ... αχίλλειος πούτσα!

Ζήτησες από μένα το "κάτι παραπάνω".

Αυτό που δεν σού ’δωσε

ή δεν βρήκες

στον πρώην άντρα σου

και πατέρα του παιδιού σου.

Ξέρω πως σε απογοήτευσα.

Ήταν προδιαγεγραμμένο άλλωστε...

Είμαι αναποφάσιστος,

μ’ αρέσει ν’ αφήνω απλώς το χρόνο να κυλάει.

Γενικά, δεν πολυανοίγομαι

(ιδίως τον τελευταίο καιρό).

Και στις σχέσεις μου

δεν ξεκαθαρίζω τη θέση μου...

Δειλιάζω

-ή, μήπως δεν θέλω-

να βάζω τα πράγματα σε μια σειρά.

Ίσως και να βολεύτηκα κάπως.

Πάντα μου άρεσαν οι προσωρινές καταστάσεις...

"Δεν καταλαβαίνεις τη φθορά;", με ρωτάς.

"Δεν μπορώ να ξαναπαίξω 

το ρόλο του κοριτσιού-μάλαμα.

Πάντα διαθέσιμη, ευέλικτη, προσαρμοστική,

χωρίς δικά μου "θέλω"

πρόθυμη να ικανοποιήσω

τις δικές σου ανάγκες,

να συμμορφωθώ 

στα δικά σου ’πρέπει’".

Δεν χρειάζεται να μου πεις περισσότερα.

καταλαβαίνω πόσο φριχτό είναι

να εκλιπαρείς να χωρέσεις στη ζωή ενός άλλου.

Η σχέση μας αποπνέει σταματημένη ζωή,

βρομάει θανατίλα.

Κρυφτούλι, ημιπαρανομία, κλεμμένα φιλιά και ραντεβού.

Κι εσύ ζεις διαρκώς σ’ έναν θάλαμο αναμονής.

Και ξαφνικά νιώθεις μέσα σου

ένα μικρό παράθυρο ν’ ανοίγει.

Αρχίζεις να φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς εμένα,

χωρίς να ’σαι "πάντα εκεί",

όπου σε θέλω, όποτε σε θέλω.

 Κι αυτό σου προκαλεί ένα αίσθημα ηρεμίας,

αρχίζεις να ωριμάζεις.

Γίνεσαι καχύποπτη μαζί μου.

Προσέχεις πλέον τις λεπτομέρειες

και τις διαφορές.

Δεν σου φτάνει μόνο αυτό το "λίγο"

που σου παραχωρώ.

Με απομυθοποίησες.

Τώρα παλεύεις -το νιώθω-

γι’ αξιοπρέπεια κι ελευθερία.

Τον εαυτό σου δεν τον έχεις για πέταμα...

Τόσο καιρό κάτι σ’ έπνιγε.

Το κρατούσες μέσα σου.

Μη τυχόν και με χάσεις,

μη μείνεις μόνη.

Τώρα πια ξέρεις -και ξέρω-

πως τίποτα δεν θα ’ναι το ίδιο

όπως παλιά....

Χθες βράδυ με ρώτησες

"Τι είμαι για σένα;"

Κι εγώ -δεν ξέρω πώς μου ’ρθε-

σου απάντησα

"Η αχίλλειος πούτσα μου"!