Φιλιά "δόντια με δόντια"! (Επικήδειος)

Όλοι μού το ’λεγαν

να φύγω μακριά σου.

Ήσουν, λέει, παράξενο κορίτσι

και σ’ άρεσε έριδες να προκαλείς

και πόνους...

Κι όμως, εγώ δεν δίστασα

ούτε στιγμή.

Έψαξα και σε βρήκα.

Έσκυβες το κεφάλι ως το πάτωμα

για να κοιτάς ανάποδα τον κόσμο...

Σ’ άρεσε να βγάζεις στους άλλους παρατσούκλια.

Έτσι κι εμένα

"σουρωτήρι" μ’ έλεγες!

Έβλεπες πάνω μου όσα οι άλλοι δεν μπορούσαν.

Γεμάτο τρύπες, έλεγες, είν’ το κορμί

-και η ψυχή μου-

Κι εσένα πολύ σ’ άρεσαν οι τύποι οι "διάτρητοι"

γιατί είχες ταλέντο

τα κενά τους να γεμίζεις...

Κι εγώ

είδα τις πόρτες σου ανοιχτές και δεν προσπέρασα

-όπως συνήθως κάνω-

ούτε και σε φοβήθηκα

γιατί μια σιγουριά μού ενέπνεες,

μια οικειότητα

απ’ αυτές που εξατμίζουν κάθε τρόμο...

Τις νύχτες τα όνειρά μου διάβαζες

πριν κοιμηθείς 

και ξαφνικά, στα σκληρά χαράματα, ξυπνούσες

κι επιζητούσες φιλιά άγρια

-σαν δαγκωνιές-

χωρίς ν’ αγγίζονται τα χείλη

-δόντια με δόντια μόνο- 

γιατί η ηδονή απογειώνει, έλεγες, 

σαν βγουν από τη μέση

έρωτες, συναισθήματα και λόγια αγάπης...

Μόλις "αδειάζαμε",

εγώ μια μπύρα άνοιγα

κι εσύ τσιγάρο έστριβες.

Κουβέντα δεν αλλάζαμε

-κάπως μονότονα, μα βολικά

περνούσαν οι νυχτιές μας-

Ώσπου ένα απόγευμα

-"μεσημέρι" σύμφωνα με τ’ αστυνομικό δελτίο-

σε βρήκε η κολλητή σου

στην τουαλέτα πεθαμένη

-"αυτοκτονία" έγραψαν τα επίσημα χαρτιά-

Εγώ πρόλαβα μόνο τ’ ασθενοφόρο

την ώρα που ’φευγε

-ούτε που ξέρω πού σε πήγαινε-

Ανέβηκα στ’ άδειο σπίτι.

Άνοιξα μια μπύρα

κι έστριψα -μετά πολύ καιρό-

ένα απ’ τα τσιγάρα σου.

Τελικά είμαι εξοικειωμένος

με τον θάνατο των άλλων...