Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Φθινοπωρινή κατάθλιψη...

Μια κουρτίνα που ανεμίζει, είναι το καλοκαίρι που φεύγει απ’ το ανοιχτό παράθυρο.
Στο πλοίο της επιστροφής όλα μου φταίνε.
Μα δεν είναι το ίδιο πλοίο που με πήγε στο νησί; Τώρα γιατί με εκνευρίζουν τα πάντα;
Γιατί τότε δεν με ενοχλούσαν τα κλιματιστικά κι οι φωνές των πιτσιρίκων;
Γιατί αδιαφορούσα για τις "βαπορίσιες" τιμές των καφέδων και των μπυρών;
Πιάναμε κάποιο ενδιάμεσο λιμάνι κι εγώ σταματούσα ό,τι κι αν έκανα κι έτρεχα στα κάγκελα να το ρουφήξω...
Τώρα γιατί το βλέπω σαν χασομέρι κι αγγαρεία;
Εντάξει, το ξέρουμε, το ’χουμε γευθεί στο πετσί μας. 
Το χειρότερο κομμάτι των διακοπών είναι η επιστροφή. Τότε το πλοίο μάς πήγαινε στο καλοκαίρι. Τώρα μας φέρνει στον χειμώνα.
Οι περισσότεροι γύρω μου σκυθρωποί.
Οι νύχτες έχασαν την αυγουστιάτικη λάμψη τους.
Πού πάμε ρε παιδιά; Θα βρούμε μια πόλη που να είναι πόλη; Μια δουλειά που να είναι δουλειά;
Η πιο απότομη αλλαγή του έτους είναι από Αύγουστο σε Σεπτέμβρη. 
Όλες τις άλλες προλαβαίνεις και τις αφομοιώνεις. Προσαρμόζεσαι σταδιακά. Τώρα είναι σαν ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου