Ημερολόγιο αλητείας (Β’) - Η ώρα της απόγνωσης...

Μπαίνω στο στενό δρομάκι, το σκοτεινό καθαρτήριο όπου μετά τα μεσάνυχτα εκτίουν την ποινή τους όσοι δεν μπόρεσαν να ψωνιστούν στα μπαρ της φωτισμένης λεωφόρου.

Άνθρωποι-φαντάσματα στοιχειώνουν αυτόν τον δρόμο. Χλομά πρόσωπα περιμένουν κάποιο αμάξι να σταματήσει μπροστά τους, αδιάκοπη αναζήτηση, ανάγκη για επιβίωση αλλά κι επιβεβαίωση...

Υστερικά κακαρίσματα, νευρικές χειρονομίες, φευγαλέα βλέμματα, καμουφλαρισμένη μοναξιά. Στα χρόνια μας τα νιάτα είναι παράσημο, η ομορφιά θησαυρός...

Όπου να ’ναι ξημερώνει, φτάνει η ώρα της απόγνωσης για όσους δεν βρήκαν ακόμα σύντροφο ή πελάτη.

"Χρυσό μου, αν δεν ψωνιστώ κι απόψε, θ’ αναγκαστώ να γυρίσω μόνη μου σπίτι και να τραβήξω μαλακία! Φρίκη!"...

Συναντώ τυχαία τον Χ. Τον θυμάμαι πριν από χρόνια, νεαρότατο στην πιάτσα και πανέμορφο. Τον ποθούσαν όλοι γιατί δεν έδειχνε ν’ ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο. 

Κάποτε αλήτευε στις ζωές και στις σεξουαλικές φαντασιώσεις των άλλων. Η ζωή του ήταν μια συσσώρευση ερωτικών και νυχτερινών εμπειριών. Τώρα οι άλλοι αλητεύουν στη ζωή του...

Να κι ο Ν. Κόβει βόλτες σαν καβλωμένη πούστρα που ’χει να δει πούτσα για μήνες. 

Θέλει να παριστάνει τον "νορμάλ". Αλλά όλοι ξέρουν πως γεννήθηκε στις αντρικές τουαλέτες με την πόρτα ανοιχτή και τον κώλο στημένο... για τόσο "νορμάλ" μιλάμε.

Νιώθω την επιθυμία να διασπαστώ σε μόρια και να ταξιδέψω στο σύμπαν χωρίς βαρύτητα. Κι ας αδιαφορεί το σύμπαν παντελώς για μένα.

Αισθάνομαι σαν παρείσακτος που βρέθηκε σε χορό μεταμφιεσμένων δίχως μάσκα. Προσπαθώ να δώσω στις σκέψεις μου κάποιο σχήμα που να καταλήγει σε τετράγωνο... Βλακείες!