76) Η συνεχώς εντεινόμενη δράση του ΕΑΜ και η αύξηση της απήχησής του συνιστούσε άμεσο κίνδυνο για όσους επιθυμούσαν ή προσδοκούσαν: α) να παγιώσουν και μεταπολεμικά τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη που αποκόμισαν απ’ τη συνεργασία τους με τους κατακτητές και β) να επαναφέρουν την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας στο προπολεμικό στάδιο, είτε μεταξικό είτε προ-μεταξικό. Τον Απρίλιο του 1943 αναλαμβάνει την πρωθυπουργία ο Ιωάννης Ράλλης που εξαρχής τονίζει ότι θα επικεντρωθεί στον "εσωτερικό εχθρό". Το καθεστώς σκληραίνει τη στάση του προς κάθε είδους και μορφή πολιτικής ανυπακοής με την αμείλικτη κατάπνιξη απεργιών και διαδηλώσεων.
77) Ενδεικτική της σκληρής στάσης ήταν ο τρόπος που οι γερμανικές δυνάμεις και η Ελληνική Χωροφυλακή αντιμετώπισαν τη μεγάλη διαδήλωση στις 22 Ιούλη 1943 ενάντια στην επέκταση της ζώνης κατοχής του βουλγαρικού στρατού στην Κεντρική Μακεδονία. Στην οδό Πανεπιστημίου και στους γύρω απ’ το Οφθαλμιατρείο δρόμους, σκοτώθηκαν περίπου 15 διαδηλωτές και υπήρξαν δεκάδες τραυματίες.
78) Η συνθηκολόγηση της Ιταλίας και η αποχώρησή της από τον Άξονα σκλήρυνε περαιτέρω τη στάση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής. Με ανακοίνωσή τους δήλωσαν πως "τερματίζεται η περίοδος της γενναιοφροσύνης και επιείκειας", υπονοώντας την ως τότε κάπως ανεκτική στάση των ιταλικών δυνάμεων. Ταυτοχρόνως εντείνεται και η δράση των Σωμάτων Ασφαλείας της κατοχικής κυβέρνησης. Δυνάμεις της Ειδικής Ασφάλειας εισβάλουν ένοπλα στο Πανεπιστήμιο (Σεπτ. 1943) και σκοτώνουν τον φοιτητή της Νομικής Δημήτρη Τζέμο. Στις 30-11-43 ταγματασφαλίτες εισβάλουν σε νοσοκομεία της Αθήνας και κακοποιούν αναπήρους του ελληνο-ιταλικού πολέμου που είχαν ενταχθεί στην Αντίσταση.
79) Οι παραπάνω εξελίξεις οδηγούν αναγκαστικά σε αναθεώρηση και αναπροσαρμογή της αντιστασιακής δράσης. Πλέον οι απεργίες και διαδηλώσεις περιορίζονται καθώς στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές και η βίαιη καταστολή τους κάμπτει το αγωνιστικό φρόνημα του λαού. Από δω και πέρα το βάρος πέφτει στην ένοπλη πάλη, καθώς ο ΕΛΑΣ Αθήνας έχει αναβαθμιστεί επιχειρησιακά με τον οπλισμό των Ιταλών που συνθηκολόγησαν. Απ’ το Φθινόπωρο του 1943 η αντιστασιακή δράση μετατοπίζεται και τοπικά απ’ το κέντρο της Αθήνας στις ΕΑΜοκρατούμενες συνοικίες, δηλαδή σε ένα σαφώς ευνοϊκότερο περιβάλλον.
80) Κλείνουμε με μια επισήμανση: το πρώτο εξάμηνο 1943 οι Γερμανοί, για την εξοικονόμηση έμψυχου δυναμικού, συμφώνησαν στη μετατόπιση της βουλγαρικής 7ης Μεραρχίας Πεζικού προς την Κεντρική Μακεδονία, κρατώντας όμως οι ίδιοι (οι Γερμανοί) την πολιτική διοίκηση των περιοχών. Θεωρητικά οι βουλγαρικές δυνάμεις θα χρησιμοποιούνταν μόνο για την τήρηση της τάξης και την αντιμετώπιση της ένοπλης τοπικής αντίστασης. Όμως δημιουργούνταν σίγουρα μια ντε φάκτο κατάσταση βουλγαρικής "ημικυριαρχίας"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου