Πνίγηκε ποτέ Αναρχικός σε μια κουταλιά νερό;

Δεν θυμήθηκα ποτέ να κυκλοφόρησα με παπούτσια της προκοπής. Τα καλογυαλισμένα πατούμενα δείχνουν άνθρωπο που δεν κυκλοφορεί. Κι εγώ είμαι μεγάλη γυριστρούλα. 

Οι χαρακιές στο κορμί, στην ψυχή και στα παπούτσια είναι η γοητεία του ανθρώπου...

Τίποτα πλέον δεν με παραξενεύει. Όλα τα περιμένω.

Το μυαλό μου είναι πολύ φλύαρο. Έχω πολλά να πω. Αλλά δεν έχω σε ποιον να τα πω. Γι’ αυτό τα λέω μόνο στο εαυτό μου και περπατάω σκυφτός στην άδεια παραλία. 

Πάω μονίμως στο τελευταίο καφενείο της και κει πίνω το καφεδάκι μου. Το γκαρσόνι με διορθώνει: "δεν είμαστε η τελευταία αλλά η πρώτη καφετέρια της παραλίας, κύριε"!

Έχω πάντα μαζί μου ένα βιβλίο. Διαβάζω και κρατώ σημειώσεις στα περιθώρια μ’ ένα μικρό ξύλινο μολυβάκι...

Θυμάμαι τις τελευταίες διακοπές που κάναμε στη Μήλο με τη Χριστίνα. Είχα πάρει μαζί μου ένα μπαούλο βιβλία. 

"Σε τι χρησιμεύουν τόσα βιβλία;", με ρώτησε.

"Σε τίποτα!", της απάντησα. "Είναι σενάρια του εαυτού μας"...

Τότε περνούσα φάση. Ήμουν μανιώδης συζητητής και μισούσα τη θάλασσα. Πάθαινα αλλεργία στον ήχο της. Μου θύμιζε τη γυναικεία γκρίνια και μουρμούρα. Και θεωρούσα τα πάρτι στην αμμουδιά ανούσια και χάσιμο χρόνο.

Μου άρεσε όμως το αλάτι στο κορμί της Χριστίνας. Έμοιαζε σα σκόνη από ελαφρόπετρα και γούσταρα να το γλείφω.

Αλλά εκείνη δεν μπορούσε να με ακολουθήσει στις θεωρητικές μου αναζητήσεις. Της άρεσε και να με ειρωνεύεται. Ήταν πνεύμα αντιρρησίας. 

"Και για πότε με το καλό κανονίσατε την επανάσταση;", με ρωτούσε όταν διάβαζα την Παγκόσμια Αναρχική Ανθολογία.

Τελικά δεν ήταν για συζήτηση. Μόνο να τη γαμάς και να φεύγεις...

Είχε και το χούι να χασισώνεται. Μάλλον το παράκανε. Προς τα τέλη των διακοπών μας άρχισε να παραλογίζεται. 

Έτσι στο ξεκούδουνο με ρωτούσε:

"Τι γνώμη έχεις;"

"Για ποιο πράγμα;"

Δεν μου απαντούσε...

Της αγόραζα πακέτο τσιγάρων, κι εκείνη προτιμούσε να μαζεύει και να καπνίζει γόπες απ’ το δρόμο.

Ήξερε πως από κολύμπι είμαι σκράπας. Και της άρεσε να με τρομοκρατεί. "Φέτος το καλοκαίρι θα πνιγείς!", προφήτευε.

Δεν την έπαιρνα στα σοβαρά. Μέγα λάθος.

Την τελευταία μέρα πριν φύγουμε, εκεί που παίρναμε το μπάνιο μας, έκανε αυτό που μάλλον σχεδίαζε από μέρες.

"Βοήθεια, με πνίγει!", πρόλαβα να φωνάξω.

"Δεν του κάνω τίποτα, παίζουμε, μην δίνετε σημασία!", την άκουσα να απαντάει.