Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Α' - Το ανύπαρκτο Βυζάντιο!)

Όπως έχουμε ξαναπεί, δεν υπήρξε ποτέ ούτε βασίλειο, ούτε κράτος, ούτε Αυτοκρατορία με το όνομα "Βυζάντιο"! Το πραγματικό όνομα αυτής της εδαφικής οντότητας ήταν "Ρωμυλία" ή "Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία". "Βυζάντιο" την ονόμασαν οι δυτικοί, ως όνομα απαξιωτικό, ταυτισμένο με τη βαρβαρότητα και την αμορφωσιά. 

Τη ρωμαϊκή κληρονομιά θέλησαν να την κρατήσουν εκείνοι για τον εαυτό τους. Οι ανατολικοί τσίμπησαν και υιοθέτησαν έναν όρο που δεν λέει απολύτως τίποτα και απλά ταυτίστηκε με την θεοκρατική απόλυτη μοναρχία, αυτή που ήθελε να επιβάλει και στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος ο νεο-ρωμιός Καποδίστριας!

Εντελώς συμβατικά η λεγόμενη "βυζαντινή αυτοκρατορία" ξεκινάει απ' την εποχή του Κωνσταντίνου, και πιο συγκεκριμένα απ' τη μεταφορά της πρωτεύουσας του ρωμαϊκού κράτους απ' την Παλαιά στη Νέα Ρώμη. Γιατί αυτό ήταν το όνομα που επίσημα δόθηκε στη νέα πρωτεύουσα, κι όχι "Κωνσταντινούπολη". 

Αλλά υπάρχει και μια ακόμη σημαντική "λεπτομέρεια" που αποσιωπούν οι χριστιανο-ορθόδοξοι νεο-ρωμιοί. Η πόλη Βυζάντιο είχε πάψει να υφίσταται απ’ το 196 μ.Χ. που το ισοπέδωσε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Σεπτήμος Σεβήρος. Και στη θέση του έχτισε εξ υπαρχής μια ολοκαίνουργια πόλη, με καθαρά ρωμαϊκό χαρακτήρα και εντελώς διαφορετική πληθυσμιακή σύνθεση, την Αυγούστα Αντωνίνα. 

Αυτή την πόλη επέλεξε για νέα πρωτεύουσά του ο Κωνσταντίνος, την επεξέτεινε και την ονόμασε "Νέα Ρώμη"! Συνεπώς είναι μέγα ιστορικό λάθος να μιλάμε για "Βυζάντιο", ακόμα και για "Κωνσταντινούπολη"...

Από τούτο το ιστολόγιο είπαμε να ξεκινήσουμε μια σύντομη αναφορά σε όλους αυτούς τους αυτοκράτορες του "Βυζαντίου", για να δούμε πόσο αξίζει να τους θαυμάζουμε ή να τους θεωρούμε πρότυπα για να χτίσουμε πάνω τους τη διακυβέρνηση της χώρας που ζούμε...

Αλλά τώρα που σας άνοιξα την όρεξη, σταματάω και δίνουμε ραντεβού για να αναφερθούμε στο πρώτο "μπουμπούκι" της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τον Κωνσταντίνο. Αυτόν που η Εκκλησία κήρυξε άγιο αποκλειστικά και μόνο επειδή τη βοήθησε να πετύχει τον στόχο της, δηλαδή την εγκατάσταση ενός θεοκρατικού καθεστώτος όπου ο εκάστοτε αυτοκράτορας, στην καλύτερη γι' αυτόν περίπτωση, συγκυβερνούσε με το δεσποταριό και το ηγουμεναριό...