Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς, αλλά εγώ είμαι βέβαιος πως οι Έλληνες είμαστε οι πιο αντι-ερωτικοί άντρες του κόσμου. Τίγκα στην ανασφάλεια και στο φόβο της απόρριψης. Καρφώνουμε το γκομενάκι στο μπαρ, αυτό μας χαμογελά και μας "ανάβει πράσινο" αλλά εμείς εκεί... κωλόστρες περιωπής, δεν παίρνουμε καμία πρωτοβουλία, συνεχίζουμε να πίνουμε ποτά μπας και ξεπεράσουμε τις φοβίες μας και στο τέλος γυρνάμε σπίτι μόνοι και ντίρλα...
Σε άλλες χώρες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι άνθρωποι έχουν το φλερτ για χόμπι. Δεν προσβάλλονται αν η άλλη τους πει "έχω αγόρι" ή "περιμένω παρέα". Δεν παίρνουν τίποτα προσωπικά, σου λένε "ευχαριστώ για τη γνωριμία" και πάνε παρακάτω. Στην Ελλάδα πλέον φλερτάρουν μόνο οι απελπισμένοι πέφτουλες...
Σίγουρα δεν ταιριάζουμε όλοι με όλες. Η απόρριψη είναι μέρος του παιχνιδιού. Μέγα λάθος να την παίρνουμε προσωπικά.
Στη δεκαετία της εφηβείας μου ('80) τα "παράσημά" μας δεν ήταν πόσες γκόμενες πηδήξαμε, αλλά πόσες χυλόπιτες φάγαμε. Γιατί "αντράκι" δεν ήταν ο μπήχτης αλλά ο τολμηρός που την έπεφτε στη Σουηδέζα του 1,85 ενώ αυτός ήταν 1,50 με τα χέρια στην ανάταση!
Δεν παίζει ρόλο η εμφάνιση του άντρα, αλλά ο "αέρας", το στυλ, ο τρόπος που προσεγγίζει τα γκομενάκια. Αυτά θέλουν έναν άνθρωπο να τα κάνει να γελάνε, να περνάνε καλά, να μην τους πρήζει τις ωοθήκες.
Οι γυναίκες είναι τίγκα στις ορμόνες. Τα παίρνουν εύκολα στην κράνα και εκνευρίζονται. Λογικό να σου σπάσουν το κεφάλι αν τους γανώσεις τ' αυτιά με την κωλοδουλειά σου, το γαμημένο κότερό σου και το μπουρδέλο κάμπριο που "περιμένει απ' έξω"!
Ενώ αν τους πεις κάτι σαν ... "ποιος μαλάκας σε άφησε απόψε να βγεις μόνη?", μπορεί να τις κάνεις να λιώσουν σαν τυράκια γκούντα στο τοστ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου