Σήμερα κλείνω, λέει, τα πενηνταένα. Ρε δεν πα να δείτε αν έρχομαι; Εγώ είμαι ακόμα έφηβος! Τι έφηβος; Προέφηβος! Κι έχω όλες τις προδιαγραφές:
1) Ακμή: οι ζουλιάρηδες μπορεί να τα λένε καυλόσπυρα αγαμίας, γεροντομπιμπίκια, πως δήθεν μπορεί να οφείλονται σε αλλεργία, αλλά δεν μου ρίχνουν το ηθικό. Εφηβική ακμή είναι και αντιδρώ με τον κλασικό εφηβικό τρόπο. Με πιάνει πανικός, πώς θα κυκλοφορήσω έτσι στο δρόμο... και δως του με τις ώρες μπροστά στους καθρέφτες.
2) Βαρεμάρα: είμαι σε φάση εντελώς ζεν. Δεν κάνω απολύτως τίποτα. Ή μάλλον κάτι πέρα-δώθε κάνω. Κοιμάμαι, τρώω, πάω τουαλέτα και βλέπω Θρύλο.
3) Παρέες: Εννοείται πως με πενηντάρηδες δεν μπορώ να κάνω ούτε λεπτό. Μιλάνε μόνο για γιατρούς, πόνους, κάτι κομματικά φανατιλίκια απ’ το παρελθόν, ξέχασαν να γελάνε και ασχολούνται μόνο με κουτσομπολιά και αηδίες. Ουστ! Βγαίνω μόνο με νεαρούδια κι ας ξεχωρίζω σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ποιος έχει πρόβλημα;
4) Έρωτας: ποιος έρωτας; Ερωτεύονται οι έφηβοι σήμερα; Κι όμως, είμαι μονίμως ερωτευμένος, σκίζω καλσόν και στριγκάκια (άμα λάχει) και, εννοείται, σας γαμώ και τα λύκεια!
5) Ενδυμασία: μονίμως τη φόρμα με την κουκούλα στο κεφάλι, χειμώνα-καλοκαίρι. Στις καταχρήσεις λέμε ναι, μηχανές, τσαμπουκάδες, ψιλοουσίες, ξενύχτια, μπαρμπουτιέρες στην Αθηνάς, αλλά κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα του ασανσέρ να φύγω, γουστάρω ν’ ακούω μια φωνή πίσω μου ... "Ψόνθω, τη ζακετούλα σου να πάρεις"!
6) Θυμός: μόνιμη κατάσταση. Τα ’χω με όλους και με όλα. Και με τον εαυτό μου εννοείται... Κάπου διάβασα πως ο θυμός είναι δευτερεύον συναίσθημα. Τον προκαλούν κάποια άλλα προγενέστερα γεγονότα όπως ντροπή, απόρριψη, ματαίωση.
Ουφ... το παραφιλοσόφησα και βαρέθηκα.
Άντε γεια!
Αιώνια εφηβεία, όπως το λες! 30 χρονών και αισθάνομαι 20, το πολύ!!! Και το βασικότερο ποιο είναι; Ότι σιχαίνομαι τις πολλαπλές ευθύνες! Και γιατί παρακαλώ να πρέπει να αναλάβω όσες ευθύνες περισσότερες μπορώ; Για να αποδείξω τί και σε ποιόν; Στον εαυτό μου δεν έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα, τις λιγοστές ευθύνες που αναλαμβάνω τις φέρνω σε πέρας.. Οι παραπάνω να μου λείπουν! Η ζωή είναι μικρή και έχω ήδη ένα ιστορικό αγχωδών διαταραχών, οπότε ξέρω τώρα πια τι είναι τοξικό για μένα και τι όχι! Αν όχι για τον εαυτό μου, για ποιον; Για τις γυναίκες; Που θέλουν έναν συγκροτημένο άνθρωπο, καθώς πρέπει, πρόθυμο να φέρει εις πέρας τα βάρη της οικογένειας; Ε όχι!! Καλύτερα χωρίς οικογένεια, παρά με οικογένεια και άγχος και μιζέρια!! Άσε που δε γουστάρω τα σόγια και τις πεθερές και σόγια να κατσικώνονται στο κεφάλι μου (έχοντας αλγεινή, ανάλογη εμπειρία από τη δική μου οικογένεια)!! Το μόνο που μετριάζει έτσι, κάπως, τη μιζέρια που έχω στο μυαλό μου ως "οικογενειακή ζωή" είναι η παρουσία παιδιών! Ναι, κάποια στιγμή θα ήθελα κι εγώ ένα παιδάκι! Αλλά σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω αναρωτιέμαι αν αξίζει το τίμημα...😂
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα το χοντρύνω λίγο ισχυριζόμενος πως το λεγόμενο "αίσθημα ευθύνης" είναι ένα τέχνασμα που εφευρέθηκε από τους εκάστοτε εξουσιαστές- ιθύνοντες (παπαδαριό, πολιτικούς, αυτοκράτορες, διευθυντές) για να μας βάζουν αφενός να τρωγόμαστε μεταξύ μας -τη στιγμή που αυτοί ελέγχουν τα γκέμια- και αφετέρου να αυξάνουμε την εκάστοτε "παραγωγή" μέσω της διασποράς ανταγωνισμού, θεμιτά ή αθέμιτα! Χρωστάω πια σ' όλους!!! Σε πόσους χρωστάω βρε παρέα;; Χρωστάω που γεννήθηκα στους γονείς μου, μόνο αυτό μπορώ να σκεφτώ! Και αυτό με μέτρο.. Που χρωστάω αλλού; Στην κολοβή κατευθυνόμενη εκπαίδευση που μου δώσατε; Στο ότι μου λέγατε ψέματα ή μισές αλήθειες 12 χρόνια και περισσότερα; Το ότι περιχύθηκα το αισχρό δημόσιο του Πανεπιστημίου και τα βίτσια των διαφόρων καθηγητάδων που το είχανε δει τσιφλίκι τους εκεί μέσα;; Χρωστάω μηπώς σε αυτό το ΕΛΕΕΙΝΟ κράτος που με άφησε άνεργο, έχοντας φτάσει στο επίπεδο του μεταπτυχιακού;; Στην αστυνομία μήπως χρωστάω την προστασία μου;; ΧΟ ΧΟ ΧΟ!!!! Ή μήπως στους παραλυμένους νόμους οι οποίοι μου απαγορεύουν την αυτοδικία άμα μπει ένας κλέφτης στο σπίτι μου με καλάζνικοφ; Ποιον πάτε να δουλέψετε βρε γατάκια; "Μα η κοινωνία μας θα γίνει ζούγκλα, εάν κάνουν όλοι ό,τι θέλουν", θα πούνε κάποιοι... Hello!!! Ήδη ζούγκλα είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι φοβερός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάει και τέλειωσε...