Ημερολόγιο αλητείας... (Γ‘) - Στους παγετώνες της καρδιάς...

Η ζωή συνωμοτεί αδιάκοπα για να μας παγιδέψει.

Φούστες ανοίγουν στα στρατηγικά σημεία,

προκαλούν...

 Κάποιος μου βάζει χέρι.

Γύρω μας όλοι βάζουν χέρι,

ο ένας στον άλλον.

Βρίσκομαι στα όρια της μέθης.

Αν τα περάσω,

με περιμένει ο λάκκος της φρίκης.

Ζορισμένη ευθυμία,

οι ήχοι είναι μη πραγματικοί.

Θυμάμαι τους ανθρώπους που παράτησα

χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Δεν άφηνα τον εαυτό μου ν’ αγαπηθεί.

Σε ποιο όνειρο άραγε πρωταγωνιστώ;

Θεέ μου, πόσο μόνος είμαι...

Για την ώρα είμαι εγώ που δε νοιάζομαι.

Αργότερα δεν θα νοιάζονται οι άλλοι για μένα!

Με εκλιπαρεί με τα μάτια να την αναγνωρίσω

σαν κάτι περισσότερο από ένα "κορμί".

Ένας οργασμός να τελειώνουμε.

Τίποτ’ άλλο!

Αυτό δεν είναι έρωτας,

είναι εκδίκηση για την έλλειψη αγάπης...

Ο οργασμός μάς κάνει ξένους και πάλι.

Οι λέξεις ανάμεσά μας χάθηκαν,

σα να μην είχαν υπάρξει ποτέ.

Απ’ τη στιγμή που ο οργασμός τελειώνει

οι άνθρωποι λαχταρούν να φύγουν,

σα να θέλουν να ξεχάσουν ό,τι συνέβη.

Κοιτάζω τα λευκά τσαλακωμένα σεντόνια.

Οι δρόμοι έξω με περιμένουν...

Δεν ξέρω αν θέλω να μ’ αγαπούν.

Ξέρω μόνο πως γουστάρω να με ποθούν.

Θυμάμαι την πρώτη πίπα που μου πήραν 

σ’ έναν κινηματογράφο.

Ένας νεαρός σε κατάσταση αλλοφροσύνης.

Δεν άφηνε πούτσο να χαλαρώσει...