Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΘ’) - Λίγες σκέψεις για τα Δεκεμβριανά

 
Πολλά έχουν λεχθεί και γραφτεί για τα Δεκεμβριανά του 1944. Αλλά εγώ, ο Μαθουσάλας του Κομμουνιστικού Κινήματος, θα σας τα πω όπως τα έζησα τότε και ορκίζομαι να μην προσθέσω ή να μην αφαιρέσω τίποτα!

Ξεκινάω απ' όσα δεν ξέραμε τότε: 

Πρώτον, δεν γνωρίζαμε ότι οι Εγγλέζοι είχαν ήδη καταστρώσει λεπτομερές στρατιωτικό σχέδιο  (Ιούλιος 1944) για την αποτροπή κατάληψης της εξουσίας απ' το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Δεύτερον δεν γνωρίζαμε για τη συνάντηση Στάλιν-Τσώρτσιλ στη Μόσχα τον Οκτώβρη του 1944, όπου όπως λέγεται μοίρασαν την Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής με την Ελλάδα να δίνεται στο δυτικό στρατόπεδο. 

Συνεχίζω με το τι νομίζαμε: 

Πρώτον, πιστεύαμε αφελώς πως το αντιφασιστικό μέτωπο ΗΠΑ-Αγγλία-ΕΣΣΔ θα μπορούσε να συνεχιστεί και μεταπολεμικά. Αρκετοί από μας δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τα εγγλέζικα όπλα να μας πυροβολούν. 

Δεύτερον, όσοι συμμετείχαμε στην αιματοβαμμένη διαδήλωση της 3ης Δεκεμβρίου δεν είχαμε καμία πρόθεση να καταλάβουμε κυβερνητικά κτίρια ή την εξουσία. Θα το πω απλά: θέλαμε απλά να κάνουμε μια επίδειξη δύναμης ώστε να τρομοκρατήσουμε αυτούς που ξέραμε πως σχεδίαζαν τη ματαίωση των εθνικών εκλογών και το δημοψήφισμα για το Βασιλιά.

Κάποια ηγετικά μας στελέχη έλεγαν πως ο Τίτο τους διαβεβαίωνε ότι αν ξεκινούσαμε τις μάχες στην Αθήνα, το διεθνές αντιστασιακό-αντιφασιστικό μέτωπο δεν θα τους άφηνε μόνους. Αυτή τη λεπτομέρεια, δηλαδή κατά πόσο ο Τίτο μας πέταξε μπανανόφλουδα για δικούς του λόγους, πρέπει να διερευνηθεί ιστορικά.

Για να μην τα πολυλογώ, τις κρίσιμες εκείνες μέρες, ο καθένας μας στο Κόμμα πίστευε ό,τι γούσταρε. 

Κάποιοι υπεραισιόδοξοι υποστήριζαν πως ναι μεν η ΕΣΣΔ μάς είχε ουσιαστικά εξαναγκάσει να υπογράψουμε τις Συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας, αλλά αν καταλαμβάναμε ένοπλα το κέντρο της πρωτεύουσας και ζητούσαμε την επέμβαση του Κόκκινου Στρατού, δεν θα την αρνιόντουσαν! 

Άλλοι έλεγαν πως οι Εγγλέζοι είναι απασχολημένοι στο ιταλικό μέτωπο και δεν έχουν δυνάμεις να στείλουν στην Αθήνα.

Με κάτι τέτοιες παλαβομάρες συρθήκαμε σε μια μάχη με μόνη προοπτική την ήττα. Όμως δεν φταίει μόνο η ηγεσία μας. 

Τώρα που τα ξαναθυμάμαι, αναρωτιέμαι: εμείς δεν πιέζαμε τους καθοδηγητές μας να μην κάνουν άλλες παραχωρήσεις? Εμείς δεν ήμασταν έτοιμοι να ρίξουμε στους ηγέτες μας τη ρετσινιά του προδότη αν δέχονταν την εντολή της κυβέρνησης να αφοπλιστούμε, το Νοέμβρη του 1944?

Θα το πω κι εγώ όπως ο Πάγκαλος: Ηγεσία και βάση του ΚΚΕ, μαζί τα κάναμε τα λάθη!