Πάντα αδυνατούσα ν’ αντιληφθώ το πότε ακριβώς πεθαίνει μια σχέση. Και τι ακριβώς συμβαίνει όταν τελειώνει ένας έρωτας. Και πού πάνε οι αγάπες όταν πεθάνουν, που αναρωτιέται κι ο στιχουργός.
Ένα μόνο ξέρω. Πως μετά από κάθε χωρισμό δεν είσαι ποτέ ίδιος. Ένα κομμάτι σου το παίρνει εκείνη, ένα χάνεται οριστικά κι ένα τελευταίο μένει σε σένα...
Την περασμένη Κυριακή ήμουν κακόκεφος. Βγήκαμε για την καθιερωμένη βολτίτσα μας... αρχαία αγορά, Θησείο, Μοναστηράκι, Ψειρή.
Κάτσαμε για καφεδάκι. "Τι έχεις;", με ρωτάει. "Σε βλέπω κάπως...".
Ειλικρινά, δεν είχα τίποτα προσχεδιασμένο. Γι’ αυτό κι ο χωρισμός μας ήταν στυλ Χέμινγουεϊ.
"Δεν έχει πλάκα πια!", της απάντησα.
Εκείνη, έξυπνη κοπέλα, αμέσως κατάλαβε. Άφησε στη μέση τον καφέ της, πήρε κινητά, τσαντάκια κ.λπ κι έφυγε χωρίς ένα "αντίο".
Το απόγευμα έπινα μόνος μου τσίπουρα στον καφενέ. Εκεί με βρήκε ο κολλητός μου. Ήρθε κι έκατσε στην απέναντι καρέκλα.
"Χωρίσατε;", με ρώτησε σε λίγο.
Σήκωσα τα μάτια απ’ το πάτωμα κι απλά τον κοίταξα.
"Τι να πω ρε φίλε, σε θαυμάζω, είσαι πολύ μάγκας", μου κάνει.
"Μαλάκας είμαι!", του λέω.
"Ρε φίλε θέλει πολύ μεγάλη μαγκιά να χωρίσεις τέτοια γκομενάρα. Χαζός δεν είσαι... ξέρεις πολύ καλά πως τέτοιο μουνί δεν θα ξαναβρείς. Άσε που με πατημένα τα πενήντα, μπορεί να μην ξαναβρείς και γυναίκα! Γι’ αυτό σου λέω... είσαι μεγάλος μάγκας".
Μου άναψαν τα λαμπάκια. Μου ’ρθε να τον πιάσω απ’ το λαιμό και να τον κολλήσω στον τοίχο. Αλλά δεν λέει μέσα σε λίγες ώρες να χάσεις και γκόμενα και κολλητό...
Ένα "άντε γαμήσου ρε μαλάκα" ίσα που βγήκε απ’ τα σφιγμένα μου δόντια. Βρόντηξα το ποτηράκι στο τραπέζι και πετάχτηκα στο δρόμο σε ημίτρελη φάση.
Ξέχασα και να πληρώσω...
Εεε....καλημέρα αγαπητέ....εε...το θεματάκι...που 'πραγματεύεσαι στο ποστάκι σου θέλει τρελή συζήτηση...τώρα ντάξει...μάλλον το θέμα του χωρισμού (του όποιου χωρισμού τέσπα) έχει να κάνει, (με ε σ άς τους άντρες) στη προκειμένη...στο ότι μετά από κάμποσο καιρό αρχίζετε, και βαριέστε καθότι ό-λα παύουν να είναι σαν μια τεράααστια 'παιδική χαρά' (όπως ε σείς θα τα θέλατε να είναι) και αρχίζουν πλέον τα δύσκολα...(που εσείς δε τα θέλετε καθόλου...) (γενικώς οτιδήποτε έχει να κάνει με ευθύνες, υποχρεώσεις, δεσμεύσεις κάθε είδους εσάς σας προκαλεί αλλεργία...) ε, κι αυτό σας τη σπάει και προτιμάτε να 'τερματίσετε' μια σχέση, παρά να υποστείτε αυτή την ιδιαίτερα δυσάρεστη κατάσταση για εσάς!...αυτά με πολύ απλά λόγια...ε, τώρα όσο για τις παπαριές (γιατί παπαριές είναι...) του κολλητού σου...τι να πώ...σαφώς και ΔΕΝ τελειώνει η ζωή σε μια αποτυχημένη, ή/, τελειωμένη σχέση...και σαφώς και δεν τελειώνει η ζωή στα πενήντα!...εάν είναι δυνατόν δλδ!...άσε τον κολλητό σου να 'γκαρίζει' και συνέχισε ακάθεκτος!....καλημέρες....βαριεστημένες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε συ Αθούλα, ειλικρινά, τους ξέρεις πολύ καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήτους άντρες! Έτσι ακριβώς όπως τα γράφεις είμαστε!