Είμαι "παράξενο τραίνο"... (Α’)

Περιμένοντας το λεωφορείο σχεδόν πάντα ψάχνω στον κάδο των σκουπιδιών. Συνήθως βρίσκω κάποια πεταμένη εφημερίδα. Ό, τι πρέπει για την αναμονή και τη διαδρομή...

Όταν φεύγουμε απ’ τις ταβέρνες και τα καπηλειά, πάντα ζητάω απ’ το γκαρσόνι να μου γεμίσει μια σακούλα με τα αποφάγια. Πάω και τα μοιράζομαι με τις γάτες και τα σκυλιά της πλατείας...

Χαζεύω με τις ώρες τα κορίτσια που περνούν και με κοιτούν με λύπηση. Αλλά κι εκείνα που δεν με κοιτούν καθόλου...

Δεν με κυνήγησε καμία χούντα, δεν έχω εχθρούς κι αντιπάλους. Αλλά μου φτάνει που με κυνηγάει και μ’ εχθρεύεται ο εαυτός μου...

Στην παρέα μας εκ περιτροπής κάποιοι εξαφανίζονται για καμιά διετία χωρίς να δώσουν σημεία ζωής. Και ξαφνικά εμφανίζονται κάποιο Σάββατο απόγευμα λες και πήγαν για τσιγάρα. Αλλά τους βλέπεις είναι πιο φρέσκοι, πιο ήρεμοι και ξελαμπικαρισμένοι...

Μια ωραία κοπέλα είναι συνεχώς μπροστά μου. Ή μήπως εγώ είμαι συνεχώς πίσω της; Φοράει ένα ωραίο λευκό μπουφάν. Σίγουρα κάνει και ωραίες λευκές σκέψεις. Τόση ώρα περπατάμε σχεδόν δίπλα ο ένας στον άλλον. Σίγουρα θα μου λείψει όταν στρίψει σε κάποιο στενάκι...

Κάποτε ήμουν εθισμένος με τον τζόγο. Τόσο πολύ που έπαιζα μόνος μου στο λεωφορείο μονά-ζυγά. Στοιχημάτιζα πόσοι θα μπουν στην επόμενη στάση, αν ο επόμενος που θα κατεβεί θα ’ναι άντρας ή γυναίκα, αν ο οδηγός θ’ ανοίξει όλες τις πόρτες, κι αν όχι ποια θ’ αφήσει κλειστή...

Είμαι 50 χρονών και δεν ξέρω να ζω. Αλλά και ποιος ξέρει. Όσοι νομίζουν πως δήθεν "ξέρουν", αυτοπαγιδεύονται και μπαίνουν στη φορμόλη. Τελικά, η ζωή μάλλον είναι ένα ταξίδι. ανάσκελα στο κύμα. Θα σε βγάλει εκεί που αξίζεις...