Είμαι "παράξενο τραίνο"... (Β’)

Απόψε η παραλία έχει κίνηση. Άλλος είναι με το κορίτσι του. Άλλος με τη γυναίκα ή το φίλο του. Κι εγώ πάντα μόνος. Παρέα με τις σκέψεις μου.

Τα νεαρά αγόρια δεν φαίνονται μόνο, αλλά είναι και άπειρα. Δηλώνουν έτοιμα να κάνουν οποιοδήποτε χατήρι τους ζητήσει η κοπέλα τους...

Στη στάση του λεωφορείου βλέπεις ανθρώπους λογιών-λογιών. Μοιάζουν με ανθοδοχείο γεμάτο λουλούδια. Άλλα είναι γεμάτα άνθη, κάποια μαράθηκαν κι ορισμένα μόλις αρχίζουν να μπουμπουκιάζουν...

Έπιασε ψύχρα. Βγάζω το ένθετο της εφημερίδας και το χώνω απ’ το λαιμό στην πλάτη μου. 

Κάποιος μου ζητάει τσιγάρο. Του δίνω. Ξαφνικά νιώθω καλός άνθρωπος...

Μοιάζω με αδέσποτος σκύλος που δεν ξέρει προς τα πού να πάει.

Ακολουθώ μια γυναίκα. Νεράιδα πες την. Μήπως είναι ένας άγγελος που στάλθηκε να μ’ ανταμώσει; 

Τι κουμαντάρει τη ζωή μας; Κάποιες φορές μας σπρώχνει σε καινούργια μονοπάτια. Μας φέρνει έναν άγνωστο για να μας γυρίσει τα πάνω κάτω...

Το μυαλό μου ταξιδεύει ξανά στα παλιά. Μαζεύονται πάλι γύρω μου γελαστοί οι άνθρωποι των αναμνήσεών μου. 

Αποφασίζω ν’ αλλάξω μοτίβο. Βγάζω απ’ τον σάκο μου το βιβλίο που προσπαθώ εδώ και δύο χρόνια να τελειώσω. Σίγουρα κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα τελειώσει μόνο του...

Αποφεύγω να πολυμιλάω τελευταία. Κάποιοι άλλοι τα ’χουν πει εδώ και αιώνες καλύτερα από μένα...

Πέρασα απ’ την παλιά γειτονιά μου. Τα δέντρα τα κόψανε. Τα παιδιά δεν ξέρω τι τα ’καναν...