Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο χαμηλά πέφτουμε όσοι δεν διαθέτουμε την απαιτούμενη αυτοεκτίμηση, στην προσπάθειά μας να κερδίσουμε την προσοχή και την αποδοχή των άλλων?
Και τι δεν κάνουμε! Εννοείται όλο ανοησίες...
Σε πρώτη φάση προσπαθούμε να γίνουμε στους άλλους απαραίτητοι. Να εξαρτηθούν από εμάς. Αφού δεν γίνεται να μας αγαπήσουν, τουλάχιστον να μας έχουν ανάγκη...
Αν η πρώτη συνταγή δεν πετύχει... επιχειρούμε να τους κάνουμε να μας λυπηθούν. Το παίζουμε θύματα της ζωής. Είναι ένα κλασικό κόλπο ψυχολογικής πίεσης και χειραγώγησης.
Αν οι άλλοι συνεχίσουν ν' αδιαφορούν για εμάς, περνάμε στο παρασύνθημα: Δεν μπορώ να ανεχθώ την αδιαφορία σου. Οπότε, αφού ούτε να σου γίνω απαραίτητος πέτυχα, ούτε να σε κάνω να με λυπηθείς, θα σε κάνω να με μισήσεις. Έτσι, έστω κι αρνητικά, θ' ασχολείσαι μαζί μου...
Κι αν κι εδώ αποτύχουμε, ακολουθεί το τελευταίο, πιο επικίνδυνο και χειρότερο στάδιο του ξεπεσμού. Πλέον θέλουμε να κάνουμε τους άλλους να μας φοβούνται...
Η πλάκα είναι πως ο Θεός των χριστιανών λειτουργεί ακριβώς έτσι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠουτανιά;
Μου αρέσει που τα ανάγεις όλα σε θρησκευτικό επίπεδο!
ΑπάντησηΔιαγραφή