Κι αν προσποιείται την τέλεια?

Η στιγμή που συμπληρώνεται ένα τετράμηνο μιας σχέσης είναι οριακή. Τότε μπορείς να κάνεις έναν πρώτο απολογισμό και να βγάλεις τα πρώτα αξιόπιστα συμπεράσματα.

Εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια πλήξης? Η άλλη απαιτεί, σε ενοχλεί, σε καταδιώκει? Μπορεί να δεχθεί ένα απλό "όχι" ως απάντηση? Σου σηκώνει το δάχτυλο, σε κρίνει συνεχώς και σε καταδικάζει?

Είναι φυσική κι αυθόρμητη, απλή και χωρίς πολλές περιπλοκές? Σου μεταδίδει ηρεμία ή εκνευρισμό?

Πιέζει καταστάσεις? Κάνετε ικανοποιητικό σεξ? Γελάτε όταν είσαστε μαζί? Τσακώνεστε, κι αν ναι, πόσο συχνά και με ποιες αφορμές?

Λοιπόν, για να μην σας τα πολυλογώ. Η Τ. μέχρι σήμερα περνά με άριστα από όλα τα τεστ. Παραείναι τέλεια για να είναι αληθινή. Μου λέει αυτά ακριβώς που πάντα περίμενα ν' ακούσω απ' τα χείλη μιας γυναίκας. Κι αυτό κάπως με προβληματίζει. Για να μην σας πω πως με τρομάζει. 

Αρχίζω να φοβάμαι πως προσποιείται. Μήπως είναι σαν όλες τις άλλες? Και κάποια μέρα ξυπνήσω δίπλα σε μια μάγισσα που αρνείται τα πάντα και ομολογεί πως το μόνο που ονειρευόταν ήταν ένα σπιτάκι μ' έναν πιστό σύζυγο και δέκα παιδάκια?

Δυστυχώς εκεί έξω υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που απλά ψάχνουν εναγωνίως ένα σύζυγο που να ταιριάζει στα σχέδιά τους. 

Και τους ξεφεύγει πως ο γάμος είναι απλά μια ενδεχόμενη συνέπεια του έρωτα και όχι αυτοσκοπός...