Ένας Καρπενησιώτης στην Αρχαία Αθήνα (Γ’ - Ποιος "χάλασε" τον Αλκιβιάδη;)

Η πιο σημαντική γνωριμία μακράν που έκανα στην αρχαία Αθήνα ήταν ο Αλκιβιάδης. Και τον γνώρισα από μικρό παιδάκι, και είχα την τύχη να παρακολουθήσω όλη του την "καριέρα". Και δε νομίζω πως υπάρχει στην ιστορία άλλος άνθρωπος με τόσες πολλές και τόσο ακραίες μεταπτώσεις. Η επίσημη ιστορία λέει πως "υπηρέτησε" την Αθήνα, τη Σπάρτη, τους σατράπες Τισσαφέρνη και Φαρνάβαζο και παρά λίγο, γιατί δεν πρόλαβε, τον Μεγάλο Βασιλέα της Περσίας Αρταξέρξη...

Ο Αλκιβιάδης ήταν αυτό που λέμε ο ορισμός του κωλόπαιδου. Αλλά δε νομίζω πως φταίει μόνο αυτός. Την ευθύνη ρίχνω κυρίως σε όσους τον διαπαιδαγώγησαν αλλά και στον αθηναϊκό λαό που τον είχε για πολλά χρόνια ανεχθεί και παραχαϊδέψει.

Το κακό ξεκίνησε απ’ τη μεγάλη και δικαιολογημένη φήμη του πατέρα του Κλεινία, που ανδραγάθησε στη ναυμαχία του Αρτεμισίου και τελικά σκοτώθηκε στη μάχη της Κορώνιας εναντίον των Βοιωτών. Από τότε ο Αλκιβιάδης έγινε το "καημένο ορφανό του μεγάλου ήρωα", κι όλοι τον αντιμετώπιζαν με υπερβολική επιείκεια και καλοσύνη.

Ο μεγάλος Περικλής, συγγενής της μητέρας του, τον πήρε σπίτι του για να τον μεγαλώσει. Αντιλήφθηκε πως ο μικρός είχε σπάνια προσόντα και μάλλον τον προόριζε για διάδοχό του στην ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης. Δεν είναι υπερβολή αν πω ότι ο Περικλής ήταν αυτός που πρώτος τον κακόμαθε και τον αποθράσυνε.

Τη σκυτάλη πήρε ο περιβόητος φιλόσοφος Σωκράτης που ανέλαβε την εκπαίδευσή του. Αντί να του σφίξει τα λουριά, τον καλόπιανε καταγοητευμένος απ’ τα σφριγιλά οπίθια του νενανία. Όλοι γνωρίζαμε πόσο μεγάλος κωλομπαράς ήταν ο Σώκρατες...

Ο Αλκιβιάδης μπορεί να έδειχνε έναν προσποιητό σεβασμό στον Σωκράτη, αλλά πιο πολύ εκτιμούσε τη διδασκαλία των σοφιστών. Την οποία σκόπιμα διαστρέβλωνε για να τη φέρει στα μέτρα των δικών του φιλοδοξιών. Γιατί οι σοφιστές στην πραγματικότητα δεν δίδασκαν την περιφρόνιση στους νόμους και στα έθιμα των ανθρώπων...

Απ’ την άλλη, λόγω του πλούτου και της αδιαμφισβήτητης γοητείας που ασκούσε, είχε μαζέψει γύρω του ένα σορό κόλακες που του τριβίλιζαν το μυαλό με χίλιες δυο μαλακίες όπως ότι θα ξεπερνούσε σε δόξα τον Περικλή κ.λπ. Όλ’ αυτά τον  έκαναν αναιδή, θρασύτατο, προκλητικό, φιλόνικο και ασεβή...

Τα υπάλοιπα τα γράφει η ιστορία. Και είχε το τέλος που αρμόζει στους προδότες της πατρίδας τους. Γιατί αν προδώσεις την ίδια την πόλη σου, ποιος περιμένεις μετά να σε εμπιστευτεί; Γι’ αυτό και το κομμένο κεφάλι του στόλιζε την τροπαιοθήκη του Φαρνάβαζου...