Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Ι' - Σιγά μη φάω μαλλιαρά καβούρια!)

Έχω ψιλοεπιλέξει τα μέρη που θα πάω. Αλλά όχι και τη σειρά τους. Οπότε παίρνω το πρώτο αερόπλανο που βρίσκω έτοιμο να πετάξει σε κάποιον απ' τους προορισμούς μου. Και να 'μαι τώρα να κατευθύνομαι για Χονγκ-Κονγκ.

Για να είμαι ειλικρινής, έτσι όπως βλέπω την πόλη από ψηλά, δεν μπορώ να την ξεχωρίσω απ' το Μανχάταν και τη Σιγκαπούρη. Αλλά κι όταν κατεβείς στους δρόμους, πάλι το ίδιο σου φαίνεται. Απλώς εδώ κυριαρχεί το κίτρινο ανθρωπομάνι. Στην πραγματικότητα το Χονγκ-Κονγκ είναι ένα νησί σαν την Αίγινα με μια χερσόνησος όσο η Αττική. Το 1898 οι Εγγλέζει το νοίκιασαν απ' την Κίνα για 100 χρόνια. Η μεγάλη ανάπτυξη ήρθε μετά το 1949, όταν στην Κίνα επικράτησαν οι κομμουνιστές κι όλη η οικονομική δραστηριότητα της Σαγκάης ματεφέρθηκε εδώ...

Αυτές οι τερατουπόλεις με κουράζουν. Δεν έχω καμιά διάθεση να μείνω πάνω από μια-δυο μέρες. Αλλά αποφασίζω να κάνω ένα δώρο στον ταλαιπωρημένο μου εαυτό. Θα τον τραπεζώσω σ' ένα απ' τα περίφημα πλωτά εστιατόρια που είναι  μόνιμα αραγμένα στον κόλπο. Παραβλέπω την κακόγουστη πολυτέλεια και μπουκάρω.

Μάλλον ήρθα σχετικά νωρίς. Παίζει να είμαι και ο πρώτος πελάτης της ημέρας. Με υποδέχεται όλο υποκλίσεις ο ίδιος ο σεφ. Προσφέρεται να με ξεναγήσει στην κουζίνα και να μου δείξει τις σπεσιαλιτέ του που ετοιμάζονται εντατικά απ' τους βοηθούς του.

Πολύ γιάμι δείχνει η περιβόητη ψητή πάπια του Πεκίνου. Για να γίνει τραγανή και νόστιμη αλείφουν την πέτσα με σιρόπι από μέλι και σάλτσα σόγιας.

Το "κοτόπουλο του ζητιάνου" είναι γεμιστό με μανιτάρια, πίκλες, κρεμμυδάκια κι αρωματικά φυτά. Το τυλίγουν με φύλλα λωτού, σφραγίζουν το τσουκάλι με πηλό και το αφήνουν να ψηθεί στη χόβολη!

Αυτό θα φάω! Πάει και τέλειωσε. Δεν με δελεάζουν ούτα τα καπνιστά χέλια του Σετσουάν, ούτε η σούπα από φτερό καρχαρία, ούτε τα μαλλιαρά καβούρια της Σαγκάης.

Η αλήθεια είναι πως το φαγητό ήταν καταπληκτικό. Έχω υποχρέωση να ευχαριστήσω και να κολακέψω τον σεφ. Αλλά εδώ θέλει προσοχή. Πρέπει να ξέρεις πως να παινέψεις έναν Κινέζο μάγειρα. 

Εδώ υπάρχουν άλλες παραδόσεις και δεδομένα. Αν του πεις "συγχαρητήρια, είσαι ο καλύτερος μάγειρας του κόσμου", θα τσινίσει. Οπότε τον "ανεβάζω" χρησιμοποιώντας το τοπικό "μονοπάτι". 

Πρώτα εκθειάζω τη χώρα του την Κίνα, που γέννησε και μετέδοσε τον πολιτισμό και τις επιστήμες στον κόσμο. Μετά εκφράζω τον θαυμασμό μου για την τεράστια μαγειρική παράδοση της απέραντης τούτης χώρας, που όμοιά της δεν υπάρχει στον γαλαξία. 

Και τέλος λέω και τον καλό μου λόγο για τον συγκεκριμένο σεφ που είναι "γνήσιο και αντάξιο τέκνο αυτής της υπερχιλιετούς μαγειρικής παραδόσεως"!

Νομίζω πως απόψε ο καημένος ο σεφ δεν θα κοιμηθεί απ' τη χαρά του...