Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΑ' - Ζήτω η μαμά-εταιρεία)

Η οθόνη του υπολογιστή μου γεμίζει απ' το λιγνό και μακρουλό κορμάκι της Ιαπωνίας. Που το 'χουν κατακομματιάσει οι σεισμοί και τα κύματα.

Τόκιο. Άλλη μια τερατούπολη. Που την κάνει κάπως πιο ανθρώπινη η στάση ζωής των κατοίκων της. Οι Ιάπωνες είναι εμμονικοί με την καθαριότητα, την ευγένεια, την πειθαρχία. Είναι απίστευτο. Τόσος συνωστισμός και δε νιώθεις ούτε ένα σπρώξιμο, ούτε καν ένα άγγιγμα. Όλοι εδώ σέβονται τον διπλανό τους.

Όμως οι Ιάπωνες είναι εμμονικοί και με την εργασία. Τώρα, θα μου πείτε, πως μια χώρα που βγήκε ρημαγμένη απ' τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν θα μπορούσε να γνωρίσει τόση ανάπτυξη χωρίς την εργασιομανία των πολιτών της. Όμως, βρε αδελφέ, αυτοί το έχουν τερματίσει.

Η ζωή τους δεν ταυτίζεται μόνο με την εργασία. Αλλά και με την εταιρεία που εργάζονται. Συνδέονται μαζί της όχι μόνο συναισθηματικά. Ουσιαστικά γίνεται η μεγάλη τους οικογένεια. Γι' αυτό δεν "πιάνουν δουλειά" αλλά "μπαίνουν στην εταιρεία". Από τη στιγμή εκείνη οφείλουν απόλυτη υποταγή και συμμόρφωση με τις αρχές της. 

Αλλά και η εταιρεία θα φροντίσει για όλα τ' άλλα. Θα μεριμνήσει να παντρευτούν με κάποια ή κάποιον συνάδελφο, θα τους πουλήσει φτηνά οικόπεδα και θα τους δώσει άτοκα δάνεια να χτίσουν σπίτι. Κι όταν με το καλό συνταξιοδοτηθούν, κάποιο απ' τα παιδιά τους θα προσληφθεί ατην ίδια εταιρεία.

Στην τηλεόραση παίζει ένα ντοκιμαντέρ για μια γιαπωνέζικη βιομηχανία, δεν συγκρατώ τ' όνομά της. Το πρωί οι εργάτες μαζεύονται σε στίχους σα μαθητούδια και τραγουδάνε με πάθος τον ύμνο της εταιρείας. Πάνω-κάτω τα λόγια είναι αυτά:

Για να χτίσουμε μια καινούργια Ιαπωνία

ας ενώσουμε τη δύναμη και το μυαλό μας

για να μεγαλώσουμε την παραγωγή

για να μπορέσουμε να στείλουμε τ' αγαθά μας σ' όλο τον κόσμο

σαν το νερό που τρέχει απ' την πηγή.

Περισσότερη βιομηχανία

περισσότερη, περισσότερη, περισσότερη!