Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΕ' - Δεν γλιτώνουμε απ' τον εαυτό μας...

Μπορεί να λείπω απ΄την πατρίδα, αλλά με τον ψυχαναλυτή μου επικοινωνώ σχεδόν καθημερινά. Γιατί τα θεματάκια μου τα έχω! Πώς να το κρύψωνεν άλλωστε...

Ρε Γιώργο, τον ρωτάω, γιατί έχω τον απαλούκωτο?  Ποιοι δαίμονες με κυνηγάνε και δεν μπορώ να ησυχάσω? Θα ηρεμήσω ποτέ?

Κι αυτός, αντί απαντήσεως, μου έστειλε ένα ποίημα του Καβάφη. Η Πόλις...

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ’ είν’ η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. 

Για τα αλλού -μην ελπίζεις-

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.