Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Α' - Γιατί η μπάλα είναι "πουτάνα"!)

Απόψε θα δούμε πάλι τον Θρύλο σε ευρωπαϊκό αγώνα. Όπως πάντα με εκλεκτή παρέα. Καφεδάκι πριν τον αγώνα και ουζερί μετά τη λήξη. Μια ωραία ιεροτελεστία που δεν την αλλάζουμε με τους κολλητούς.

Τώρα, ευλόγως θα με ρωτήσετε: είναι δυνατόν άνθρωποι στην ηλικία μας και του επιπέδου μας ν' ασχολούμαστε με το τόπί? Να βλέπουμε ένα βάρβαρο άθλημα που έντεκα αμόρφωτοι κυνηγούν μια μπάλα?

Ξεκινώ μ' ένα αξίωμα: Το ποδόσφαιρο μας συνδέει με την παιδική μας ηλικία. Εμείς που ξεκινήσαμε τη ζωή μας παίζοντας μπάλα δεν υπάρχει περίπτωση, όσο κι αν γεράσουμε, να μην βλέπουμε στον ύπνο μας ότι βάζουμε το νικητήριο γκολ σε έναν τελικό. 

Και κάθε φορά που μπαίνουμε στο γήπεδο και βλέπουμε τις σημαίες της ομάδας μας, ξέρουμε καλά πως δεν πρoδώσαμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας...

Όσοι από μας πέρασαν κάποια φεγγάρια απ' τις τάξεις της μαχητικής αριστεράς είχαν φάει αρκετή απαξίωση και μπούλινγκ που επέμεναν να είναι ποδοσφαιρόφιλοι. Γιατί κάποια εποχή το ποδόσφαιρο, όπως και το ρεμπέτικο και το μαυράκι και το χαμουριλίκι, ήταν χαρακτηριστικά του λούπεν προλεταριάτου.

Αλλά δεν άργησα να πετάξω από πάνω μου τη σαβουρόσκονη της Αριστεράς, οπότε ξελεφτέρωσα το μυαλό μου απενοχοποιήθηκα και με το ποδόσφαιρο...

Εμένα μ' αρέσει να ζω ανάμεσα σε ανθρώπους που μας ενώνει το συναίσθημα. Όπως έλεγε κι ο Χομπσμπάουν, το ποδόσφαιρο είναι η μόνη μορφή κοινωνικότητας που απέμεινε στον καπιταλισμό.

Ποιους να πρωτοθυμηθώ απ' τους διανοούμενους οπαδούς? 

Τον Μάνο Χατζιδάκη, που ήθελε να γράψει τον ύπνο του Ολυμπιακού και τελικά έγραψε ένα ποίημα για τον μεγάλο Τζορτζ Μπεστ? 

Τον Νίκο Εγγονόπουλο, φανατικό γάβρο, που είχε βάψει κατακόκκινο το σπίτι του? 

Τον Μανώλη Αναγνωστάκη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Νίκο Καρούζο?

Ο Αλμπέρ Καμύ ήταν ο ίδιος τερματοφύλακας. "Ό,τι ξέρω από καθήκον και ηθική, μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο", έλεγε. Γιατί στο ποδόσφαιρο συνυπάρχει η γενναιότητα και η αυτοθυσία, αλλά και η απάτη, η κλεψιά, η ανυποληψία. Γιατί η μπάλα μάς έμαθε να κερδίζουμε χωρίς να αισθανόμαστε θεοί, και να χάνουμε χωρίς να νιώθουμε σκουπίδια. 

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που παρομοιάζουμε την μπάλα με γυναίκα και μάλιστα πουτάνα. Γιατί η μπαλά, όπως κι η γυναίκα, τελικά δεν πάει ποτέ εκεί που την περιμένεις. 

Και γενικότερα οι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε σαν τη "στρογγυλή θεά". Δεν είμαστε ευθείς, παίρνουμε φάλτσα, ξεγελάμε τους πάντες και τα πάντα, είμαστε απρόβλεπτοι σαν το τελικό αποτέλεσμα του αποψινού αγώνα...