Καταστροφικά πρώτα ραντεβού! (ΣΤ') - Σπάει χέρια η μαλακία?

 

Το γκομενάκι το έψηνα εδώ και μέρες. Είχε όλα τα προσόντα που μπορούν ν' ανεβάσουν έναν πενηνταδυάρη. Νιάτα, χαμόγελο, αισιοδοξία, ενέργεια, ανεμελειά...

Για να μην τα πολυλογώ, ήρθε κι η ώρα που μου είπε το μεγάλο "ναι". Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Απλά το κοριτσάκι δέχθηκε να βγούμε ραντεβού. Έτσι, στο χαλαρό. Σε μια καφετέρια στη γειτονιά μας. Στην πλατεία Βραζιλίας στη Μιχαλακοπούλου.

Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω κλασικές μεθόδους. Ξυρίστηκα καλά, φόρεσα ένα καθαρό τζινάκι και κάτι σπορ πατούμενα χωρίς τρύπες και ξεφτύδια. Επίσης ορκίστηκα να συγκρατήσω τη γλώσσα μου. Αυτή που πάντα προτρέχει της σκέψης και στο τέλος χύνει το γάλα απ' την καρδάρα που με τόσο μόχθο είχα μαζέψει.

Μπορώ να πω ότι για μεγάλο διάστημα τα πήγαινα από πολύ καλά έως τέλεια. Και για λογοτεχνία μιλήσαμε και για σινεμά. Με δυσκολία συγκρατούσα τα σάλια μου να μην τρέξουν. Μη με περάσει για κανέναν λιγούρι που μάτια, μυαλό και τα πάντα τέλως πάντως είναι κολλημένα σε κωλομέρια και βυζιά. Όοοοοχχιιιιιιι... εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους. Έχω επίπεδο, κουλτούρα, αμέ.

Αλλά όλη αυτή η φάση κάπου με χάλαγε. Πώς το λένε ρε παιδί μου. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Δεν μπορούσα να χαλαρώσω, να μιλήσω ελεύθερα, να ξεδιπλώσω τον πραγματικό μου χαρακτήρα. Που δεν τον λες ούτε αδιάφορο ούτε και λιγότερο γοητετικό...

Ένιωσα πολύ καταπιεσμένος. Κι εγώ όταν χάνω τον αυθορμητισμό μου είμαι ικανός για το χειρότερο. Άλλωστε το είπε κι ο Φρόυδ. Ό,τι καταπιέζεις και προσπαθείς να κρύψεις κάτω απ' το χαλί, κάποια στιγμή θα σε εκδικηθεί. Θα εμφανιστεί εκεί που δεν το περιμένεις και με απρόβλεπτη ένταση...

Οπότε το "κακό" ήταν ζήτημα χρόνου να προκύψει. Και προέκυψε με τη μορφή ενός γνωστού που περνούσε τυχαία και είχε τη φαεινή ιδέα να με χαιρετήσει. Για κακή μου τύχει είχε το χέρι του σπασμένο και σ' έναν γύψο απ' τον ώμο ως τον καρπό. Αυτό ήταν! Έκανε ένα τσαφ το μυαλό μου και την πέταξα τη χειροβομβίδα: "Από τι το 'παθες ρε? Απ' τη μαλακία?".

Ξέρετε τώρα... Οι λέξεις είναι όπως οι σφαίρες. Άπαξ και τις πεις δεν μαζεύονται πίσω. Με μιας γκρεμίστηκε όλη η εικόνα του ώριμου, ευαίσθητου, καλλιεργημένου αντρός που είχα χτίσει. Κι αποκαλύφθηκε το αλάνι που τόση ώρα ζουμπούσα το κεφαλάκι του να το κρύψω μέσα στην τσέπη μου. Το γκομενάκι έκανε μια έκφραση απογοήτευσης και μεγάλης απέχθειας. Έβγαλε το κινητό της και χάθηκε κάπου μεταξύ φέις και ίνστρα.

Οκ μάγκες μου, το παιχνίδι είχε χαθεί οριστικά. Δεν είχε νόημα να το παλέψω. Πλέον ό,τι κι αν έλεγα ή έκανα θα με έκαναν να φαίνομαι ακόμα πιο γελοίος. Πλήρωσα και φύγαμε χωρίς ένα αντίο. Τώρα, τι να σας πω... Καθόλου δεν με ένοιαξε. Αντίθετα, ένιωσα απελευθερωμένος. Αν είναι να χάσω τον εαυτό μου, καλύτερα να χάσω τη μαλάκω...