"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΣΤ’ - Εμείς οι σοφοί έχουμε τραγικό τέλος!)

Ευτυχώς αυτές τις μέρες της κλεισούρας έχουμε και βλέπουμε αθλητικά και ποδόσφαιρο. Δεν σταμάτησαν οι αγώνες όπως την άνοιξη. Κάθομαι τόσες ώρες στα συνδρομητικά κανάλια, που φοβάμαι μην αφήσω το πνεύμα μου μεταξύ κόρνερ και φάουλ!

Αλλά κάπως έτσι δεν την πάτησε κι ο Θαλής ο Μιλήσιος? Μπορεί να ήταν ένας απ' τους μεγαλύτερους σοφούς της αρχαιότητας, αλλά πάνω απ' όλα ήταν φανατικός φίλαθλος. Και αυτό τον έφαγε τελικά. 

Εκείνη την εποχή οι αγώνες, κυρίως ατομικά αθλήματα, δίνονταν το κατακαλόκαιρο. Οι θερμοκρασίες ήταν υψηλές, ο καημένος ο Θαλής ήταν πια γέρος, τον έψηνε ο ήλιος, πεινούσε και διψούσε, αλλά δεν αποφάσιζε να σηκωθεί απ' τις κερκίδες. Μη χάσει καμιά φάση. Κι έτσι έχασε τη ζωή του...

Την τελευταία μέρα πριν το λοκ-ντάουν πήγα και κουρεύτηκα εντελώς γουλί. Μιλάμε τρόμαξα με τον εαυτό μου! Στον καθρέφτη είδα έναν άλλον άνθρωπο. 

Και μέχρι να μεγαλώσουν λίγο οι τρίχες, δεν πολυπάω στην εξοχή. Φοβάμαι μην έχω το τέλος του Αισχύλου. Αυτός ο καημένος, σε μεγάλη ηλικία πλέον, ήταν εντελώς καραφλός. Ένας αετός σήκωσε μια χελώνα και έψαχνε βράχο να την πετάξει ώστε να σπάσει το καβούκι και να τη φάει. Από ψηλά είδε την καράφλα του Αισχύλου, την πέρασε για μυτερό βράχο, αμόλησε τη χελώνα και πάρ' τον κάτω τον ποιητή. 

Τελικά η ζωή δεν τον αδίκησε. Μόνο ένας μεγάλος τραγικός ποιητής θα μπορούσε να έχει έναν τόσο τραγικό θάνατο. Κι ας λένε μερικοί πως ήταν κωμικός...

Καθώς γράφω αυτό το ποστάκι, έτσι στο ξεκούδουνο, φέρνω στο μυαλό μου και τον Πυθαγόρα. Που δεν ήθελε με τίποτα να φάει ή να πατήσει κουκιά. Κάποιοι έλεγαν πως το έκανε από σεβασμό. Κι άλλοι από αποστροφή. Αλλά γιατί ένας σοφός να αποστρέφεται τα συμπαθητικά κουκάκια?

Υπάρχουν σχετικά δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, τα κουκιά μοιάζουν με τα γεννητικά όργανα. Άλλωστε, στην τότε δημοτική γλώσσα, "κύαμος" σήμαινε "όρχις"! Και οι πυθαγόρειοι ήταν πολύ εγκρατείς και συνειδητά αγάμητοι.

Κατά τη δεύτερη εκδοχή, το μήνυμα ήταν πολιτικό. Κύαμος ονομαζόταν και η ψήφος εκλογής των αρχόντων. Ακόμα και σήμερα λέμε τις ψήφους "κουκιά". Αλλά οι πυθαγόρειοι ήταν φανατικοί εχθροί της δημοκρατίας. Άρα απεχθάνονταν τις ψήφους και τα κουκιά.