"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΙΒ’ - Έχω ... πριαποφοβία!)

 

Λέγαμε γι' αυτούς που διαμαρτύρονται πως τα μέτρα του λοκ-ντάουν τους στερούν την επικοινωνία και τους φιμώνουν. Ενώ αυτοί όλη τη μέρα είναι με τη μύτη χωμένη στην οθόνη του σμαρτ-φων και στ' αυτιά έχουν μονίμως ακουστικά. 

Δεν ακούν, δεν βλέπουν, δεν μιλάνε σε κανέναν. Αλλά τους κυνηγάει το κατεστημένο! Τι να πεις... Ψεκασμένοι.

Πάντως το κρίσιμο θέμα παραμένει ανοιχτό. Πώς βλέπουμε τους άλλους; Ως ενόχληση... ως εξυπηρέτηση... ως ευκαιρία επικοινωνίας? Ο καθένας ας το συζητήσει με τον εαυτό του...

Προσωπικά, εκείνο που με εντυπωσίασε απ' την πανδημία του κορωνοϊού ήταν που οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν το έριξαν στη μεταφυσική και στις θρησκείες. Σε άλλες εποχές θα ζούσαμε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Λιτανείες εικόνων, αγρυπνίες, νηστείες, ρασοφόρους να μιλούν για την οργή του Θεού. 

Τώρα ευτυχώς τίποτα. Αν εξαιρέσεις τους ψεκασμένους, οι υπόλοιποι κάνουν υπομονή και περιμένουν να μιλήσει η επιστήμη....

Σήμερα είχα χρόνο και επισκέφτηκα κάτι φίλους μου Άραβες. Γραμματιζούμενους δεν τους λες. Στη χώρα τους έβγαλαν μόνο το Δημοτικό. Αλλά θαυμάζουν τον Αριστοτέλη. Για όλον τον αραβικό κόσμο υπάρχει ένας φιλόσοφος: Ο Αρίστος! Και μετά το χάος. 

Ο Αριστοτέλης είναι ο Πρώτος Δάσκαλος. Και μετά έρχονται κάποιοι δικοί τους. Πλωτίνους, Επίκουρους κ.λπ. ούτε που τους ξέρουν. 

Οι φίλοι αυτοί, αν και αμόρφωτοι όπως σας είπα, όταν με βλέπουν ανοίγουν πάντοτε φιλοσοφικές συζητήσεις. Στα αραβικά η φιλοσοφία  λέγεται "φαλσάφα"! 

Σήμερα συζητήσαμε για δυο μεγάλους Άραβες φιλοσόφους. Τον Αλ Φαράμπι απ' το Τουρκεστάν, και τον Ιμπν Σίνα (εμείς τον λέμε Αβικκένα) απ' το Ουζμπεκιστάν.

Εδώ κάνω μια μικρή παρένθεση. Μικρός δυσκολευόμουν πολύ με τις ξένες γλώσσες. Γερμανικά και γαλλικά με τίποτα, ιταλικά πολύ ζόρι, ακόμα και στα αγγλικά πάτωνα. Μέχρι που αυτο-διαγνώστηκα ως δυσλεξικός. 

Έλα όμως που κάποια στιγμή διαπίστωσα πως είχα μεγάλο ταλέντο στις ξένες γλώσσες, εκτός απ' τις δυτικές. Την ανακάλυψη την έκανα στον στρατό. Υπηρέτησα στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας και απέκτησα πολλούς φίλους Αρβανίτες απ' τον Ασπρόπυργο και τη γύρω περιοχή. Μέσα σε δυο μηνάκια μίλαγα άπταιστα τα αρβανίτικα. Το θεώρησα συμπτωματικό και το απέδωσα στο σχετικά φτωχό λεξιλόγιο της συγκεκριμένης γλώσσας. 

Αλλά το ταλέντο είχε ξυπνήσει και το άγριο άλογο χλιμίντριζε! Για καθαρά γκομενικούς λόγους έμαθα στους επόμενους 18 μήνες ρούσικα, ουκρανέζικα και γεωργιανά. Και φέτος, απ' τον περασμένο Μάρτη ως σήμερα, έμαθα κι αραβικά σε ικανοποιητικό επίπεδο. Έφτασα να διαβάσω και βιβλία του Αλ Φαράμπι απ' το πρωτότυπο. Προσωπικά δεν μου φάνηκε γνήσιος αριστοτελιστής. Είχε και πολλά νεοπλατωνικά στοιχεία.

Πάμε τώρα στον άλλον Άραβα φιλόσοφο, τον Αβικκένα. Ο συγκεκριμένος Δάσκαλος ήταν υπερδραστήριος σεξουαλικά. Μάλιστα λένε πως πέθανε από πριαπισμό. Είναι μια σχετικά σπάνια ασθένεια, που σου σηκώνεται και δεν πέφτει με τίποτα.

Και κλείνω με μια προσωπική ιστορία. Πριν δυόμισι χρόνια είχα πάθει κι εγώ πριαπισμό. Ένα συγγενικό μου πρόσωπο νοσηλευόταν στο νοσοκομείο και απ' το άγχος μου, όπως είπαν οι ειδικοί, προκλήθηκε αυτή η νευρολογική-στητική ανωμαλία. Είναι πραγματικά ανυπόφορο. Είδα κι απόειδα, έβαλα στην άκρη τις ντροπές και πήγα στο γραφείο των γιατρών να με θεραπεύουν. Ήταν αργά το απόγευμα, οι επικεφαλής γιατροί είχαν αποχωρήσει και τη θέση τους πήραν κάτι νεαρές γιατρουδίνες και εκπαιδευόμενες. 

Οι μαλακισμένες άρχισαν να χασκογελάνε και να με πειράζουν. Εγώ είχα πρόβλημα κι αυτές το είδαν παιχνίδι. Η μία μάλιστα ζήτησε την άδειά μου να μου το φωτογραφήσει για να το συμπεριλάβει στη διδακτορική της διατριβή! Έλεος! Τελικά μου έδωσαν κάτι μυοχαλαρωτικά-αγχωλυτικά και το ξεπέρασα. 

Αλλά από τότε έπαθα πριαποφοβία! Φοβάμαι πως κάθε φορά που μου σηκώνεται δεν θα ξαναπέσει και θα ξαναχρειαστεί να ξεβρακωθώ μπροστά σε γιατρίνες που χασκογελάνε!

Δεν μου έφτανε η ενεσοφοβία και η γαμοφοβία, έπαθα και πριαποφοβία!