Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Ι' - Στο Παρίσι μας φωτογράφιζαν σαν τις μαϊμούδες!)

 

Ο άνθρωπος πρέπει να ζει πολλές εμπειρίες, να περνάει τις φάσεις του και τα στάδιά του, αλλά δεν πρέπει να κολλάει. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει. 

Όταν είσαι έφηβος είναι φυσικό να αποζητάς δράση. Δυναμισμό, ένταση, αίσθηση δύναμης, ακόμα και τη βία. Είναι νομίζω στη φύση του ανθρώπου και ειδικά του νέου άντρα. 

Δηλαδή ένας 16άρης, με τις ορμόνες του ν' αρχίζουν να φουλάρουν, με τι έπρεπε να ασχολείται? Με το τριαδικό δόγμα ή τα παράδοξα του Ζήνωνα? Και ποιον θα έπρεπε να θαυμάζει? Τον Πασκάλ ή τον Σπινόζα? 

Ας είμαστε σοβαροί τώρα. Η ηλικία αυτή έχει άλλα πρότυπα κι άλλες ανάγκες να καλύψει. Θα έρθει η εποχή (αν έρθει) που θα ασχοληθεί και με τα λεγόμεσα "πιο σοβαρά".

Δε λέω πως οι νέοι της εποχής μου ήταν όλοι γηπεδόβιοι. Αλλά οι περισσότεροι νομίζω από εμάς, ιδίως όσοι μεγαλώσαμε στις αλάνες, ταυτιστήκαμε από νωρίς με κάποια ομάδα. 

Και στην πορεία βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε τη μυσταγωγία των τσιμεντένιων πετάλων. Εκεί, μαζί με τους πιο φανατικούς οπαδούς. Που έχουν τους δικούς τους άγραφους νόμους, τους δικούς τους ήρωες και μύθους, τις δικές τους τελετές ενηλικίωσης.

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο αγγλικός χουλιγκανισμός είχε έρθει και στην Ελλάδα. Έζησα στα γεμάτα τη γενιά που τα έσπαγε στα γήπεδα, επειδή άλλωστε τα έσπαγε παντού. Προσωπικά, κάποια περίοδο με συγκινούσαν οι συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ίσως να μιλούσε μέσα μου ένα αντάρτικο προγονικό γονίδιο που τότε αγνοούσα. 

Αλλά ποτέ δεν συμφωνούσα με τη βία ενάντια σε αντίπαλους οπαδούς. Αν είναι δυνατόν. Με ποιον να πλακωθώ στο ξύλο? Με τον συμμαθητή μου τον βάζελο ή με τον ξάδελφό μου τον χάνουμο?

Όπως είπα στην αρχή, καλό είναι να ζεις μερικά πράγματα. Να τα δεις απ' την καλή και την ανάποδη. Να τα χορτάσεις, να τα βαρεθείς και να πας παρακάτω. 

Πλέον δεν με συγκινούν ούτε οι οργανωμένες οπαδικές εκδρομές, ούτε οι αρχηγοί της εξέδρας, ούτε ο πανζουρλισμός μετά από κάθε γκολ. Κάποτε ταξιδεύαμε στην Ευρώπη, γεμίζαμε τις πλατείες των ξένων πόλεων και καμαρώναμε που οι τουρίστες μας φωτογράφιζαν. Τώρα πλέον ξέρω πολύ καλά πως μας τραβούσαν φωτογραφίες όπως το έκαναν και με τις μαϊμούδες του ζωολογικού κήπου!

Βέβαια, το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να μου αρέσει. Σχεδόν κάθε βράδυ, είτε μόνος είτε με παρέα, βλέπω ένα ματσάκι στην τηλεόραση. 

Και φυσικά εξακολουθώ να αγαπάω τον Θρύλο. Αλλά με μια αγάπη ήρεμη και τρυφερή. Δεν γυαλίζει το μάτι μου ούτε βλέπω κανέναν ως αντίπαλο. Κάθομαι στον καναπέ μου και το απολαμβάνω. Κι όταν ξανανοίξουν τα γήπεδα θα ξαναπάω στον οικείο μου χώρο. Αλλά πλέον με άλλον αέρα, ας τον πούμε φιλοσοφικότερο...