Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (Θ' - Οι Σπαρτιάτες της Ανατολής!)

 

Τρία είναι τα ανώτατα σύμβολα των Γιαπωνέζων. Ο ανατέλων ήλιος, που συμβολίζει τις τρεις μεγάλες αρετές, γνώση-καλοσύνη-γενναιότητα. Το χρυσάνθεμο που ανθίζει και αντέχει μέσα στα χιόνια. Και ο κυπρίνος. Το ψάρι που ανεβαίνει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού. 

Οι Γιαπωνέζοι είναι ράτσα λιτή, νευρώδικη, γενναία. Οι παραδόσεις και η ιστορία τους είναι γιόματες από αφάνταστους ηρωισμούς, απίστευτη ευαισθησία αλλά και θηριώδη σκληρότητα. 

Όταν ο στρατός τους κατέλαβε την κινέζικη Ματζουρία, πριν 85 περίπου χρόνια, εντυπωσίασαν με την απίστευτη ανθεκτικότητα και πειθαρχία τους. Βάδιζαν 50 μίλια κάθε μέρα μέσα στο καταχείμωνο και ανάμεσα σε βουνά χωρίς δρόμους. Στρατοπέδευαν χωρίς σκηνές και φωτιά. Έβαζαν άχυρα ανάμεσα στα ρούχα τους για να μην ξεπαγιάσουν κι έτρωγαν μόνο ρύζι και παγωμένο ψωμί. 

Όμως, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου διέπραξαν τόσα και τέτοια εγκλήματα, που ακόμα κι ο Χίτλερ ή ο Στάλιν θα ένιωθαν δέος και ντροπή...

Όλοι έχουμε ακούσει για τους Γιαπωνέζους σαμουράι των μεσαιωνικών χρόνων. Ήταν το αντίστοιχο με τους ιππότες της δυτικής Ευρώπης. 

Ζούσαν ασκητικά, σπαρτιάτικα. Εκπαιδεύονταν στο ξίφος, όπου ήταν ακαταμάχητοι. Οι καλλίτεροι απ' αυτούς ήταν ταυτόχρονα και φιλόσοφοι. Γιατί η ζωή τους κινούνταν σε άλλο επίπεδο. Το ιδανικό τους ήταν το "φουντόσιν". Δηλαδή να στέκεσαι ασάλευτος, αδιάφορος μέσα στις πιο φριχτές δοκιμασίες, και στη μάχη γαλήνιος.

Το μυστικό τους ήταν πως δεν φοβόντουσαν τον θάνατο. Είναι κάτι που εύκολα το λες αλλά δύσκολα το κάνεις. 

Κι είχαν πολλούς τρόπους να εκπαιδεύονται στην αφοβία. Ένας, π.χ., κάθε βράδυ κρεμούσε το ξίφος του από μια κλωστή πάνω απ' το κρεβάτι του. Και τον έπαιρνε ο ύπνος χωρίς να ξέρει αν θα ξυπνήσει ζωντανός...