Μοιαζει η ζωη μας με παλια, με μπρουτζινη γκαζιερα, που αφου καταπονηθηκε ολο να μεγειρευει εκανε τσαφ και εξεπνευσε τον μεσα της αγερα και τη στερνη της αφησε πνοη, μεσα στη χλευη
Μοιαζουν λοιπον τα εργα μας ωσαν τους ερεβίνθους που εντελως απροσμενα μειναν μισοβρασμενοι καθως εμεις χαθηκανε μεσα σε λαβυρίνθους στου Μινοταύρου την κοιλία παντα φυλακισμενοι
O γατος που πετάγαμε ψηλα σαν ημασταν παιδακια εκει που τον εκτοξευε η δυνατή μας ριψη αρπαζε με τα νυχια του τ’ ανύποπτα πουλακια που δεν ειχανε ξαναδει γατο σ' αυτά τα υψη.
Και ηταν η επιθυμια μας εκεινο το γατονι κι όλα οσα επιανε πουλια της νιοτης μας τα "θελω" μα ετσι που περασε ο καιρος κι εχουμε μεινει μονοι εγινε βασανο η ζωη και ο κοσμος μας μπουρδελο.
Μα νάτος παλι ό λογισμος στα πρωτα που επιστρεφει, καλυτερα στα βασανα να ειμαστε εργατες να κυνηγάμε τα πουλια εκει ψηλα στα νεφη παρα τα "θελω" τα στερνά να’ναι σαν ψοφιες γατες
Εγώ το λέω ότι πρέπει να φύγουμε από την κωλόπολη... Δεν μας ταιριάζουν οι ρυθμοί!
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γκαζιερα
Μοιαζει η ζωη μας με παλια, με μπρουτζινη γκαζιερα,
που αφου καταπονηθηκε ολο να μεγειρευει
εκανε τσαφ και εξεπνευσε τον μεσα της αγερα
και τη στερνη της αφησε πνοη, μεσα στη χλευη
δια το ανωτερω ο Frixos
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοιαζουν λοιπον τα εργα μας ωσαν τους ερεβίνθους
που εντελως απροσμενα μειναν μισοβρασμενοι
καθως εμεις χαθηκανε μεσα σε λαβυρίνθους
στου Μινοταύρου την κοιλία παντα φυλακισμενοι
Γιάννη μου, όπου και να πάμε με αυτή τη νοοτροπία
ΑπάντησηΔιαγραφήτα άντα θα μας φταίνει.
Πρέπει να φτιάξουμε τους δικούς μας "ρυθμούς". Δεν
γ΄νεται αλλιώς...
Η συγκεκριμένη γκαζιέρα, που μαγείρευε μόνο ρεβίδια,
δεν άξιζε καλύτερης τύχης!
Φριξούλη, τι λες, το αποφασίζουμε να γίνουμε χύτρες;
Τώρα που το φατσοβιβλίο έπεσε κι όσο ο Μάρκος ο Ζουκερβέργιος προσπαθεί να βρει λύση, ίσως, γίνουμε πιο.... άνθρωποι!
ΑπάντησηΔιαγραφήμας είδα και στην προ φέις εποχή...
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΓΑΤΗΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
O γατος που πετάγαμε ψηλα σαν ημασταν παιδακια
εκει που τον εκτοξευε η δυνατή μας ριψη
αρπαζε με τα νυχια του τ’ ανύποπτα πουλακια
που δεν ειχανε ξαναδει γατο σ' αυτά τα υψη.
Και ηταν η επιθυμια μας εκεινο το γατονι
κι όλα οσα επιανε πουλια της νιοτης μας τα "θελω"
μα ετσι που περασε ο καιρος κι εχουμε μεινει μονοι
εγινε βασανο η ζωη και ο κοσμος μας μπουρδελο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑ ΝΑΤΟΣ ΠΑΛΙ...
Μα νάτος παλι ό λογισμος στα πρωτα που επιστρεφει,
καλυτερα στα βασανα να ειμαστε εργατες
να κυνηγάμε τα πουλια εκει ψηλα στα νεφη
παρα τα "θελω" τα στερνά να’ναι σαν ψοφιες γατες
το τελευταίο τετράστιχο με εκφράζει
ΑπάντησηΔιαγραφήπερισσότερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο και καλή πρόοδο