Έγινα Ρίτσος! (Β')

 

Θέλω να φωνάξω, δεν αντέχω πια

κανείς δεν θέλει να μ' ακούσει.

Φοβάμαι κι ο ίδιος τη φωνή μου

την πνίγω μέσα μου...

"Αυτά τα λόγια μην τα πεις στους άλλους", μου λες,

"κρύφτα!"

Μα οι λέξεις έρχονται μονάχες τους σχεδόν

όπως τα φύλλα στο δεντρί.

Και τα σχέδια;

Σε τίποτα δεν χρειάζονται

κάθε τόσο κι ανατρέπονται...

Εδώ και μήνες νιώθω λευτερωμένος

απ' τους νεκρούς μου

κι απ' τον ίδιο μου τον εαυτό.

Πέρασε ο καιρός των ανταγωνισμών

στέρεψαν οι επιθυμίες.

Πόσες ανόητες μάχες έδωσα;

Ηρωισμούς, φιλοδοξίες, υπεροψίες...

Για πράγματα που ήταν απ' άλλους αποφασισμένα

όταν εγώ έλειπα...

Τελικά, αυτό που επιζεί του θανάτου μας

είναι αυτό που στερηθήκαμε στη ζωή μας...

 

Είμαι με την πλάτη ακουμπισμένος στον βράχο

και το στήθος ορθάνοιχτο στη θάλασσα.

Ένα πουλάκι στέκεται

και λέει κάτι διφορούμενο.

Έχω ένα μικρό καθρεφτάκι στην τσέπη μου

μια χτένα, ένα μαντήλι

κι ένα μπλοκάκι που γράφω...

τ' απομνημονεύματα ενός ήσυχου ανθρωπάκου

που δεν ήξερε τίποτα.

Κι ο Ρίτσος δεν πήγε ακόμα στη Μακρόνησο.

Κι ούτε στην Πρέβεζα ο Καρυωτάκης...

 

Κοιτάω έξω

ένα κορίτσι με ξανθά μαλλιά

βγαλμένο από φιλμ του Παζολίνι.

Κι έχω δίπλα μου έναν φίλο

που πατάει μόνο στο δεξί πόδι.

Γιατί έχει μια μικρή καρδερίνα

στην αριστερή του κάλτσα!

 

Ξενύχτηδες, δυο μεθυσμένοι

φτηνά χωνάκια παγωτό, τυχαία φιλιά.

"Δεν αντέχω" μου λες "τόση ομορφιά,

τόση αμαρτωλή αγιότητα!" 

Κι εγώ έσπαζα με τα δυο μου δάχτυλα

μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου

ένα σωρό κλεμμένες οδοντογλυφήδες...

Με την ελπίδα μιας στιγμής

μου χρέωσαν όλο το μέλλον.

Δεν ήταν χαστούκι αυτό που δέχτηκα

χειροκρότημα ήταν.

Μου άφησε ένα σημάδι,

ακόμα ένα παράσημο

στο πρόσωπο ακόμα μια ρυτίδα.

Άνεμε που με γύμνωσες

μού 'γινες το μοναδικό μου ρούχο.

Γυμνό το σώμα μου, ανθεκτικό

τελεσίδικη απάντηση στο τίποτα.

Και τώρα, καληνύχτα σας

ή, αν το προτιμάτε όπως κι εγώ,

καλημέρα σας!