Ένας Έλληνας στα μοναστήρια της Ρωσίας (ΙΔ' - Οι καλόγριες καταδικάζονταν ως... "αλήτισσες"!)

 

Πάνω απ' την πόλη Ντιβέγεβο υψώνεται η μονή που ίδρυσε ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Στα προεπαναστατικά χρόνια, στη μεγάλη της ακμή, η μονή έφθασε να έχει έως και χίλιες μοναχές. Ώσπου τον Οκτώβριο του 1917 όλα άρχισαν να αλλάζουν...

Στην αρχή οι μπολσεβίκοι δεν άγγιξαν το μεγάλο μοναστήρι, αλλά άρχισαν να ληστεύουν τα κτήματά του. Και σύντομα ήρθε η ώρα να λεηλατήσουν τις αποθήκες και ό,τι πολύτιμο υπήρχε. Η τραγική ειρωνεία είναι πως στη λαφυραγώγηση του μοναστηριού πρωταγωνίστησαν οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών που είχαν πολλαπλά ευεργετηθεί απ' αυτό...

Το μοναστήρι το έκλεισαν επίσημα το 1927. Σε λίγο μετατράπηκε σε ερείπιο. Ένα αναμνηστικό της νίκης κατά της Εκκλησίας. Κοντά στην κεντρική πύλη είχε τοποθετηθεί κι ένα άγαλμα του Λένιν. 

Οι καλόγριες δεν είχαν πολλές επιλογές. Θα έπρεπε ή να παντρευτούν ή να επιστρέψουν στις οικογένειές τους. Οι υπόλοιπες προσπάθησαν να εγκατασταθούν σε πρόχειρα καταλύματα στην γύρω περιοχή ντυμένες κοσμικά και τελώντας μυστικά τη λατρεία τους. Οι περισσότερες συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν για "αλητεία". Ακολούθησαν εξορίες, καταναγκαστικά έργα, φυλακίσεις...

Τα πράγματα χαλάρωσαν προς το καλύτερο μετά το 1945. Η βοήθεια που είχε προσφέρει η Εκκλησία στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο λειτούργησε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Πλέον το ράσο είχε πάψει να ταυτίζεται με τον αντιδραστικό τσαρισμό...