Την κομμουνιστική περίοδο η ρώσικη εκκλησία είχε τα δικά της "Άγραφα". Δηλαδή τους δικούς της τόπους όπου κατέφευγαν τα διωκόμενα μέλη της για να αποφύγουν διώξεις και λοιπές ταλαιπωρίες. Ήταν τα απόκρημνα βουνά του Καυκάσου, εκεί που οι σοβιετικές αρχές δεν μπορούσαν να φτάσουν...
Στα βουνά της Αμπχαζίας, περιφέρειας της Γεωργίας που σήμερα βρίσκεται υπό ρωσικό έλεγχο, ζούσαν μυστικά και παράνομα μοναχοί για πολλές δεκαετίες. Έφευγαν για πάντα από τον κόσμο διαμαρτυρόμενοι κατά της κρατικής αλλά και εκκλησιαστικής καταπίεσης και αδικίας.
Κρύβονταν σε δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές, έσκιζαν τα σοβιετικά διαβατήρια και ζούσαν με πολλές στερήσεις αλλά και με αδιάλειπτη προσευχή και περισυλλογή. Στα μέρη εκείνα συναντούσες πολλούς πραγματικούς ασκητές αλλά και κάθε είδους εγκληματίες που φορούσαν ένα ράσο και προσποιούνταν τους πιστούς εξασφαλίζοντας ένα ισχυρό δίκτυο προστασίας...
Η διαδικασία της "απόσυρσης" ήταν απλή αλλά και επικίνδυνη. Με το τρένο έφθαναν στο Σουχούμι όπου κάποιος τοπικός κληρικός φρόντιζε να τους κρύψει για λίγες μέρες. Με την πρώτη ευκαιρία, και μόλις οι καιρικές συνθήκες το επέτρεπαν, άρχιζε η πορεία προς τις κορυφογραμμές.
Περπατούσαν μόνο τη νύχτα για να αποφύγουν ανεπιθύμητες συναντήσεις με κυνηγούς. Τη μέρα έμεναν σε μια σειρά μοναχικών κελιών που σκόπιμα είχαν χτιστεί κατά μήκος της διαδρομής. Σκαρφάλωναν σε απόκρημνα ορεινά μονοπάτια, γαντζώνονταν από πέτρες και κλαδιά ροδόδεντρων, τρέφονταν με άγριο ορεινό μέλι και παρακαλούσαν τον θεό να μην πέσουν πάνω σε αρκούδες.
Βέβαια, οι Αρχές γνώριζαν τι παίζεται. Και η αστυνομία του Σουχούμι είχε ειδική υπηρεσία για τη δίωξη και σύλληψη αυτών των μοναχών. Η κατηγορία που τους απηύθυναν ήταν "ανάληψη αντισοβιετικής δράσης διάγοντας παρασιτικό τρόπο ζωής".
Πάντως, στα μάτια των Ρώσων πιστών οι "παράνομοι" αυτοί ερημίτες θεωρούνταν "ηρωικές μορφές" και "άγιοι". Ήταν τα "κομάντα της Εκκλησίας". Ή, αλλιώς, οι "χριστιανοί μόγληδες"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου