Έγινα Ρίτσος! (Α')

 

Δεν ζητάω πολλά

μόνο λίγο ψωμί και μεγάλες λιακάδες.

Τα πάντα, και τα πιο δικά μου,

να μην γίνονται ερήμην μου.

Περιμένω νά 'ρθουνε καλύτεροι θεοί

και καλύτεροι άνθρωποι...

Μόνη σοφία του ανθρώπου η μοναξιά.

Δεν έχω πουθενά να στείλω χαιρετίσματα.

Κι απέμεινα μια προσωπίδα.

Και πίσω απ' αυτή... πρόσωπο κανένα.

Ποιος ο λόγος ν' αναζητάμε τώρα το νόημα

άσκοπων συμβολισμών;

Τό 'μαθα καλά

πως Υπερβόρειος δεν υπάρχει

ούτε Ολύμπιος ούτε κι Επουράνιος.

Πολύ προληπτικοί γίναμε απ' τις τόσες ατυχίες

μα τώρα ξεκάθαρα το βλέπω

πως η ζωή είναι μόνο ένα τραύμα στην ανυπαρξία

ένας κήπος που κανείς δεν νοιάζεται

μ' ανθίζει μόνος του...

Υπάρχουν πολλές διασταυρωμένες μοναξιές

όμως στο βάθος μόνο μία

μια κούφια πολιτεία 

μ' ένα λευκό ομιχλώδες φως.

Τόσο απλά περνάμε

τόσο απλά μιλάμε, ξεχνάμε, συνηθίζουμε

τόσο απλά μας ξεχνάνε....

Όσες φορές κι αν σε αρνήθηκαν

(ή κι αν αρνήθηκες)

ένα πουλί τις νύχτες για σένα τραγουδάει.

Σου πάει αυτό το αεράκι γύρω απ' τα χείλη σου

σου πάει αυτό το λουλούδι που κοιτάζεις...