Μισάνθρωπος με πείρα...

 

Αν δεν ρισκάρεις, ποτέ δεν θα μάθεις αν η νύχτα είναι φίλος ή εχθρός σου. Και θα μείνεις απλά ν' αναρωτιέσαι πότε θα φτάσεις στον πάτο του πηγαδιού, να τσακιστείς σε χίλια κομμάτια...

Έχω να περάσω δυο χρόνια από τούτο το μέρος. Πόσο άλλαξε ρε γμτ? Δεν υπάρχει τίποτα απ' όσα ήξερα και έζησα εδώ. Ούτε οι πέτρες δεν με περίμεναν...

Μπαίνω σε μια μπιραρία. Από κείνες που ποτέ δεν ζητούσαν πιστοποιητικά και ράπιντ. Παραγγέλνω μια ντραφτ μεγάλη. Την πίνω με βαθειά περιφρόνηση για όλους και για όλα. Δεν με νοιάζει πλέον τίποτα. Τ' όνειρό μου το έχω σκοτώσει προ πολλού, το έκαψα και πλέον βγάζω σεργιάνι τη στάχτη του πάνω-κάτω...

Με πλησιάζει μια πουτανίτσα, όχι και τόσο μικρή. "Μάνα μου, από που ξεφύτρωσες εσύ? Καλός μεζές φαίνεσαι. Εδώ μέσα θα σε φάνε μαζί με τα τσόφλια σου!", μου λέει.

"Άκου, μανίτσα, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα, φτου να μη σε ματιάσω, αλλά περιμένω ένα κοριτσάκι και δεν θα θελα να με δει πως την περιμένω με παρέα!"

"Τη δικιά μου την παρέα άλλοι την πληρώνουν, μάνα μου, κι εσύ την κάνεις πέρα?"

Εγώ, μισάνθρωπος με πείρα, δεν δαγκώνω το δόλωμα. Την αφήνω να κάτσει στο τραπέζι μου. Πίνουμε λίγη ώρα χωρίς να μιλάμε.

Μόνη της με πιάνει απ' το χέρι και με οδηγεί σε μια κάμαρη στο πάνω πάτωμα. Ανοίγει ένα ψυγειάκι και βγάζει μπίρες. Αρχίζουμε να φτιαχνόμαστε. Το εξημερωμένο μου θεριό τινάζεται οσμίζοντας πανηγύρια. 

Προσπαθεί να βγάλει το μεσοφόρι της πάνω απ' το κεφάλι. 

"Μη το βγάζεις", της λέω. "Έλα έτσι... μου θυμίζεις τη γενιά μου. Έλα, έλα γλυκιά μου πουτανογενιά να σου δείξω τι κέρατο έβγαλες!"...