Το πέταγμα των κύκνων...

 

 Έχεις νιώσει ποτέ σαν σβηστό αποτσίγαρο

σε ματωμένα χείλη;

 

Τριγύρω βουνά ρυτιδιασμένα

σαν την κοιλιά του ελέφαντα.

Οι λεύκες σηκώνουν τους ώμους τους

μέσα στον ήλιο.

 

Το σπίτι γεμάτο γρύλιες 

και δυσπιστία.

Κοιτάζω τις εικόνες στο κομωδίνο

παλιές ιστορίες

που πια δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Δέσαμε τις καρδιές μας

και μεγαλώσαμε.

 

Σήμερα ξύπνησα πιο χαρούμενος.

Ψηλά, ένας μεγάλος ήλιος

όλο αγκάθια.

Και μια νεράιδα μαζεύει τις έγνοιες μου

και τις κρεμάει στα δέντρα...

Κάτι λιγνά κυπαρίσσια

καρφωμένα στην πλαγιά.

 

"Αυτός ο αέρας φέρνει την άνοιξη", έλεγες

και το στήθος σου ήταν γυμνό ως τις φλέβες

και τραγουδούσες περπατώντας στο πλευρό μου

ένα τραγούδι σακατεμένο.

 

Κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά

φορώντας χρώματα ανοιχτά

σαν ανθισμέμη μυγδαλιά

(είτε βραδιάζει είτε φέγγει

μένει λευκό το γιασεμί).

 

Η νέα γυναίκα παίζει 

με τα σκυλόδοντα του καλοκαιριού.

Το πουλί πέταξε τον άλλον χειμώνα

με φτερούγα σπασμένη.

Οι κύκνοι ταξιδεύουν σαν άσπρα κουρέλια

μεσα στο νου μου.

 

Κι εγώ αργοπορώ κοιτώντας τις πέτρες

κι αναρωτιέμαι...

άραγε υπάρχουν;