Το κοινόβιο έχει πολλές αγελάδες και τεράστια βοσκοτόπια. Κάθε πρωί ο καθένας μας χρεώνεται έναν αριθμό αγελάδων και τις βγάζει για βοσκή. Έτσι αναγκάστηκα κι εγώ να γίνω βουκόλος. Καθόλου δεν με χάλασε. Η εικόνα των αγελάδων που βόσκουν είναι πολύ αγχολυτική...
Αργά το απόγευμα επέστρεψα με τα ζώα και ο υπεύθυνος μου ζήτησε να τα μετρήσω. Ανέβηκα σε μια πέτρα και άρχισα... μία, δύο, τρεις...
"Όχι έτσι!", μου είπε εκείνος.
Έκανα πως δεν κατάλαβα και το ξαναπήρα απ’ την αρχή... μία, δύο τρεις...
"Δε μετράνε έτσι!", επέμενε.
Άρχισα να εκνευρίζομαι. Αν είναι δυνατόν να με μάθει ένας αγράμματος πώς να μετράω!
Για να μην τα πολυλογώ, ο άνθρωπος αυτός, που δεν είχε πάει ποτέ σχολείο, μου εξήγησε:
"Μόνο τους ανθρώπους μετράμε έναν-έναν! Τα ζώα τα μετράμε δύο-δύο, π.χ. δύο, τέσσερα, έξι κ.λπ. Γιατί ο άνθρωπος εκρποσωπεί την ανώτερη μορφή ζωή, είναι πρόσωπο κι όχι μάζα. Ο καθένας έχει μοναδική και άπειρη αξία. Δεν είμαστε κοπάδι όπως τα ζώα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου