Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (ΙΣΤ' - Κάποια στιγμή όλα τελειώνουν...)

 

Ήρθε η ώρα να γυρίσω στην πατρίδα. Δεν πέρασα κι άσχημα στην τερατούπολη. Πολλές νέες γνώσεις, περιπέτειες και εμπειρίες. 

Κάτι λίγα σας έγραψα εδώ. Τα περισσότερα τα κρατάω για μένα. Πάντα έτσι κάνω. Την κορυφή του παγόβουνου δημοσιεύω. Το υπόλοιπο μένει στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου. Ίσως τα μάθουν κάποιοι λίγοι στενοί φίλοι και συγγενείς...

Προσπάθησα να προσεγγίσω το "πνεύμα της πόλης". Να μην μείνω στην επιφάνεια. Δεν μου αρέσουν οι βιτρίνες και τα αξιοθέατα που προβάλλουν οι ταξειδιωτικοί οδηγοί.

Εξάσκησα την ικανότητά μου να έχω μάτια και στην πλάτη. Να τη βγάζω καθαρή ακόμα και με άδειες τσέπες.

Κι απέφυγα τους απαγωγείς λευκών που μετά ζητούν από πρεσβείες υπέρογκα λίτρα.

Η πόλη αυτή είναι φτιαγμένη για άντρες. Και για γυναίκες που συμπεριφέρονται σαν άντρες. Γνώρισα πολλά κορίτσια που κρύβουν χάπια κάτω απ' τη γλώσσα τους και στιλέτα ανάμεσα στα βυζιά τους.

Αποχαιρετώ τα φιλαράκια μου. Αυτούς που γεννιούνται και πεθαίνουν δημόσια, στον δρόμο. Αυτοί δείχνουν καθαρά το αληθινό πρόσωπο της πόλης, που είναι γεμάτο σπυριά, νεκρά κορμιά και βρόμα. Μια πόλη που σε ρίχνει στην ανάγκη, σε γονατίζει, σε σπρώχνει στην τρέλα. 

Εδώ έμαθα πως στην εξουσία υπάρχουν πάντα χαραμάδες απ' όπου μπορείς να συρθείς μέσα της. Κι οι αλήτες μαθαίνουν από μικροί να ζουν στις χαραμάδες.