Εν τη παλάμη...

 

 

Σήμερα δεν είχα όρεξη για πολλά-πολλά. Γούσταρα ησυχία και περισυλλογή. Ξύπνησα πρωί, αγόρασα την εφημεριδούλα μου, έφτιαξα το φραπεδάκι μου και πήγα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Βρήκα ένα παγκάκι με παχιά σκιά, είχε κι ένα απολαυστικό αεράκι, τι άλλο να ζητήσω απ' τη ζωή μου;

Κάποια στιγμή διακρίνω από απόσταση ένα γεγοντάκι ιερέα, με πολύ παραδοσιακή εμφάνιση, θα τον έλεγα και σεβάσμιο.

Ερχόταν προς το μέρος μου και τον παρατήρησα καλύτερα. Αποκλείεται να με ήξερε. Θα τον είχα θυμηθεί. Φευγαλαία έκανα μια υπερβολική σκέψη: "Να δεις που τον στέλνει ο Θεός να μου μεταφέρει κάποιο μήνυμα. Να μου πει έναν πνευματικό λόγο να με αναπαύσει!"

Γέλασα με τη μεταφυσική σκέψη μου, αλλά έλα που το γεροντάκι είχε πλησιάσει ήδη στα πέντε μέτρα και ήταν σίγουρο πως ερχόταν για μένα! Έλα Χριστέ και Παναγιά...

"Παιδί μου, να καθίσω εδώ στην ακρούλα, δεν σε ενεοχλώ, έτσι;"

"Φυσικά πάτερ, άλλωστε υπάρχει πολύς χώρος"

Δεν σας κρύβω πως ένιωσα μια αμηχανία αλλά και μια υψηλή προσδοκία. Σίγουρα για καλό σκοπό ήρθε ο παπάς καταπάνω μου. 

Προσπάθησα να του ανοίξω κουβέντα για να του δώσω θάρρος να μιλήσει. "Πάτερ μου, στην Παναγίτσα ήσασταν". "Όχι, ήμουν εφημέριος στον Άι-...." (δεν γράφω τον ναό για μην αναγνωριστεί.

Κι εκεί που περίμενα να ξεκινήσουμε μια συζήτηση υψιπετή, που θα με ανέβαζε πνευματικό επίπεδο, σκάει η βόμβα. 

"Παιδί μου, στο νησί μου τη Ζάκυνθο φτιάχνουμε έναν ναό προς τιμήν του Αγίου ...., θα ήθελες να μας ενισχύσεις;"

Έπεσα απ' τα σύννεφα. Ξενέρωσα στο φουλ. Γι' αυτό και δεν κρατήθηκα:

"Πάτερ μου, ήμουν νιος και γέρασα. Από μικρό παιδάκι ντυνόμουν παπαδάκι στις εκκλησίες. Το 'χω μαράζι ν' ανοίξει το στόμα του ένας ιερέας και να μην ζητήσει λεφτά!'...