Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Γ' - Για να παίζουν τα παιδιά... που δεν έχουμε!)

 

Στην προηγούμενη ανάρτηση εξομολογήθηκα κάποιες απ' τις εμμονές μου. Και μια κοπέλα μού είπε πως ποτέ δεν θα πήγαινε διακοπές με τέτοιον άντρα τσίπη, νευρικό και υστερικό σαν ελόγου μου. 

Ίσως δεν έχει κι άδικο. Αλλά, για να λέμε και την πάσα αλήθεια, οι γυναίκες είναι κορυφαίες στον σπαζαρχιδισμό! Σε στέλνουν κατευθείαν στο τρελάδικο άνευ επιστροφής...

Θυμάμαι ένα άλλο καλοκαίρι που είχα κανονίσει να περάσω τις διακοπές μου με μια κυρία στην Άνδρο. Περνάω απ' το σπίτι της το πρωί να την πάρω και τι να δω. Είχε τιγκάρει μια τεράστια βαλίτσα, που ειλικρινά δεν έχω δει μεγαλύτερη.

"Ευτυχώς που ήρθες", μου λέει. "Κλείσε το φερμουάρ της, εγώ θα χαλάσω τα νύχια μου!"

Μόλις το πλοίο τράβηξε την μπουκαπόρτα κι άρχισε το γλυκό ταξιδάκι του, ξεκίνησε κι η δικιά μου τα τρελά της.
"Σίγουρα κάτι ξέχασα να πάρω. Μήπως δεν έβγαλα την τοστιέρα απ' την πρίζα; Συναγερμό έβαλες? Έριξες ΤΕΖΑ στις αποχετεύσεις των μπάνιων; Στο λέω, αν γυρίσουμε σπίτι και το βρω γεμάτο κατσαρίδες θα πάθω υστερία. Κι αυτές οι τάπες σιλικόνης που έφερες δεν νομίζω να εφαρμόζουν καλά. Πότε φθάνουμε; Βαρέθηκα!"...

Σημειωτέον πως η κυρία ήθελε να μείνει μόνο σε μπαγκαλόου. "Να ανοίγεις την μπαλκονόπορτα και να βγαίνεις κατευθείαν στο γκαζόν με θέα τη θάλασσα. Να έχει άπλετο χώρο να παίζουν τα παιδιά!". 

"Μα δεν έχουμε παιδιά, αγάπη μου!". Αλλά τώρα τι  να πεις στην κάθε μαντάμ-Σουσού...