Απ’ το ημερολόγιο ενός εργένη (Α’)

Νωρίς χθες το απόγευμα μπήκα να κάνω ένα ντουζάκι.

Στα γρήγορα, γιατί δεν είχε πολύ ζεστό νερό.

Έχω ήδη απλήρωτους δυο λογαριασμούς της ΔΕΗ και πρέπει να κάνω οικονομία.

Μόλις βγήκα απ’ τη μπανιέρα έβαλα μια πετσετούλα στο κεφάλι μου σαν τουρμπάνι.

Η καημένη... τσιγαρόχαρτο κατάντησε απ’ την πολύ χρήση.

Μου την είχαν δώσει όταν κατατάχθηκα στην αεροπορία πριν 23 χρόνια...

Είπα να κοιταχτώ λίγο στον καθρέφτη.

Είχα πάνω από χρόνο να το κάνω.

Από πέρσι τον Οκτώβρη που άρχισα να ξυρίζομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με μια λεκάνη νερό...

Το τζάμι του καθρέφτη είχε ψιλοθολώσει απ’ τους υδρατμούς.

Έσκυψα στη βρύση, γέμισα το στόμα μου νερό, έκανα μια γαργάρα και το ’φτυσα στον καθρέφτη να ξεθολώσει.

Δεν μου άρεσε αυτό που είδα και δεν θα το ξανακάνω...

Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι ο κολλητός μου, ο Λιγδιάρης, να πάμε γήπεδο με το μηχανάκι του.

Ο Θεός να το κάνει μηχανάκι δηλαδή. Καταλαβαίνετε τώρα... ασυντήρητο, ανασφάλιστο, ρόδες λείες σαν τη φλούδα μήλου. 

Αλλά έτσι δεν είν’ η ζωή; Σε κάθε γωνιά σε περιμένει κάποιος κίνδυνος.

Η άλλη παρέα μάς περίμενε έξω απ’ το Ωνάσειο.

Όσοι είχαμε κανένα κέρμα παραπάνω τσοντάραμε ν’ αγοράσουν εισιτήρια οι άφραγκοι.

Ευτυχώς ο ταληροφονιάς ο Πρόεδρος έβαλε φτηνές τιμές: μόνο 5 ευρούλια η είσοδος.

Το ματσάκι χάλια, ξενερώσαμε, ανάψαμε κάτι καπνογόνα μπας και γίνει ατμόσφαιρα, τίποτα...

Από τότε που ο Γαύρος έγινε κατεστημένο κάτι μας χαλάει...

Μετά πήγαμε σ’ ένα ουζερί στις Τζιτζιφιές.

Θεωρούμαστε ξηγημένα παιδιά κι ο ιδιοκτήτης μάς κάνει πίστωση.

Την Καλλιθέα πάντα τη γούσταρα.

Ίσως γιατί εδώ βρίσκεις ακόμα σωστές γκόμενες.

Που δεν κάνουν περίεργες ερωτήσεις. Ή, μάλλον, δεν κάνουν καν ερωτήσεις. Ούτε πώς σε λένε! Αν θες να τους το πεις μόνος σου, έχει καλώς.

Αλλά ποτέ δεν στέριωσε σχέση μου με Καλλιθιώτισσα.

Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον μ’ έχει στοιχειώσει η ιστορία της Φούλας.

Εκείνης της μικροπαντρεμένης που στα 1931, μαζί με τη μάνα της και τον ξάδελφό της, ξέκανε τον άντρα της, τον καημένο τον Αθανασόπουλο.

Το έγκλημα είχε γίνει στου Χαροκόπου, στην οδό Θησέως και Αγ. Πάντων.

Το πτώμα το έκαψαν, το τεμάχισαν και το πέταξαν στον Ιλισό.

Βούιξε τότε όλη η Ελλάδα. Μέχρι και τραγούδια γράφτηκαν για το γεγονός. Ας ακούσομε το γνωστότερο: