Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΚΑ' - Αλληλεπίδραση των πάντων!)

 

Νομίζω πως το έχουμε ξαναπεί: Τα παραμύθια είναι για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνάνε οι μεγάλοι!

Απόψε στο άσραμ ο Διδάσκαλος μας είπε ένα παραμυθάκι. Και μετά πήγαμε όλοι για προβληματισμό ή ... για ύπνο.

Ζούσε, λέει, ένα ποντικάκι στο σπίτι ενός αγρότη. Κάποια μέρα παρατήρησε πως οι νοικοκύρηδες τοποθέτησαν στην κουζίνα τους μια ποντικοπαγίδα. Τρομοκρατημένο το ποντικάκι έτρεξε στον αχυρώνα να ανακοινώσει το φοβερό νέο: "Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!", φώναζε δυνατά.

"Πρόβλημά σου!", του απάντησε πρώτη η κότα. "Τι με νοιάζει εμένα αν υπάρχει μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!".

"Δικός σου λογαριασμός!", συμπλήρωσε τεμπέλικα το γουρούνι.

"Σιγά τον μεγάλο κίνδυνο!", πέταξε το βόδι...

Ο ποντικός έφυγε περίλυπος, αβοήθητος, φοβησμένος και μόνος.

Όταν νύχτωσε, οι νοικοκύρηδες έπεσαν να κοιμηθούν. Ξαφνικά, μέσα στην ησυχία της νύχτας ακούστηκε ο θόρυβος που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει. Η γυναίκα του αγρότη σηκώθηκε να δει τι συνέβη. Πλησιάζει την παγίδα, αλλά βλέπει να είναι πιασμένο όχι ένα ποντίκι αλλά η ουρά κάποιου φιδιού. Το οποίο τρόμαξε και δάγκωσε δυνατά τη γυναίκα.

Ο άντρας της σηκώθηκε τρομαγμένος απ' τις φωνές της και αμέσως τη μετέφερε στον γιατρό του χωριού. Εκείνος της έδωσε ένα αντίδοτο και η γυναίκα επέστρεψε σπίτι της. 

Σε λίγο όμως ανέβασε πυρετό και ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την κότα για να φτιάξει στην άρρωστη γυναίκα του μια δυναμωτική κοτόσουπα. 

Η γυναίκα όμως χειροτέρεψε κι άρχισαν αν φτάνουν στο σπίτι φίλοι και συγγενείς. Ο αγρότης για να τους ταϊσει αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. 

Τελικά η γυναίκα παίθανε και στην κηδεία της ήρθε τόσο πολύς κόσμος που ο αγρότης έσφαξε και το βόδι...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΚΣΤ')

 Κάποια στιγμή πρέπει να σταματάμε να ψάχνουμε

και ν' αρχίζουμε να βρίσκουμε...

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Κ' - Όλα κρίνονται στο πρωινό ξύπνημα!)

 

Είμαστε σε έναν μεγάλο θάλαμο δώδεκα άτομα και κοιμόμαστε στο πάτωμα, πάνω σε κάτι λεπτά στρωματάκια σαν αυτά της γιόγκα. Οι τύχοι είναι φτιαγμένοι από συμπιεσμένη κοπριά αγελάδος, που δίνει μια ελάφρα μυρωδιά χώματος. Τα πατώματα είναι πέτρινα και τα μεγάλα παράθυρα είναι πάντα μισάνοιχτα για να αερίζεται καλά ο χώρος.

Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος χώρος που να θεωρείται ¨δικός μας". Δεν έχουμε προσωπικά αντικείμενα, ούτε προσκολλήσεις σε υλικά πράγματα και πρόσωπα. Οι έννοιες της ιδιοκτησίας και της κτητικότητας είναι σχεδόν άγνωστες.

Έχουμε μόνο δυο πορτοκαλί ράσα. Ένα φοράμε και το άλλο το πλένουμε κάθε βράδυ. Ξυπνάμε κάθε πρωί στις 4, πηγαίνουμε στα αποδυτήρια και στις τουαλέτες, όπου περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας. 

Νομίζω πως όλο το μυστικό βρίσκεται στο πρωινό ξύπνημα. Κάποτε με ξύπναγαν οι γονείς μου, μετά ένα ξυπνητήρι. Εδώ με ξυπνάει το κελάηδισμα των πουλιών, το θρόισμα των δέντρων, το κελάρισμα του νερού. Φροντίζουμε να κοιμόμαστε νωρίς ώστε στις 4 τα ξημερώματα να έχουμε χορτάσει τον ύπνο.

Και η μέρα ξεκινάει τυποποιημένα, ήρεμα, χωρίς κανένα άγχος. Με γαλήνη και τάξη. Κάτι σαν πνευματικό ντουζ. Όσο περισσότερο απλοποιείς τη ζωή σου, τόσο πιο ουσιαστική και ποιοτική την κάνεις. 

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα μόλις ξυπνάς να ανοίγεις το κινητό σου, να βλέπεις τα μηνύματα και να μαθαίνεις τα τελευταία (κακά συνήθως) νέα. Είναι σαν να κάνεις μακροβούτι στην τοξικότηα. Σα να υφίστασαι ένα οδυνηρό ηλεκτροσόκ. Σα να βάζεις στο δωμάτιό σου πρωινιάτικα ένα τσούρμο φλύαρων κουτσομπόληδων...

Νομίζω πως εδώ έχουμε απελευθερωθεί από την πίεση, το στρες και το άγχος. Αδιαφορούμε για τον έξω περίπλοκο κόσμο. Εμείς επικεντρωνόμαστε στον διαλογισμό, στη μελέτη, στις εργασίες μας και στην προσφορά.

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΚΕ')

 

Και η έρημος είναι ωραία!

Κάπου κρύβει ένα πηγάδι και μια χουρμαδιά...

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΙΘ' - Η ζωή χρειάζεται ευελιξία και συμβιβασμούς)

 

Όπως έχουμε ξαναπεί, η διδασκαλία στο άσραμ γίνεται μέσω παραβολών και παραμυθιών. Είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις μεγάλες αλήθειες, με πολυεπίπεδα νοήματα, που ο καθένας, ανάλογα με την εσωτερική του δουλίτσα, άλλα τα "πιάνει" αμέσως, άλλα αργότερα και κάποια ποτέ...

Απόψε στο παραμυθάκι μας πρωταγωνιστής ήταν ένα Βασιλιάς που αγαπούσε πολύ το τυρί. Μπορούσε να ζήσει τρώγοντας μόνο τυρί. Γι' αυτό και οι αποθήκες του παλατιού ήταν πάντα γεμάτες τυρί. 

Κάποια στιγμή όμως εμφανίστηκαν κάποια ποντίκια που άρχισαν να τρώνε το τυράκι του βασιλιά, κι ο καημένος πήγε να πάθει κατάθλιψη. Μαζεύτηκαν όλοι οι σοφοί του βασιλείου για να βρουν μια κάποια λύση. Και τελικά αποφάσισαν να φέρουν γάτες για να διώξουν τα ποντίκια. 

Πράγματι, γέμισαν τα παλάτια με γάτες και σε λίγο εξαφανίστηκαν τα ποντίκια. Έλα όμως που οι γάτες γρατσουνούσαν τα έπιπλα του παλατιού κι έκαναν ζημιές.

Νέο έκτακτο συμβούλιο των σοφών του βασιλείου. Που αποφάσισαν να φέρουν σκύλους για να διώξουν τις γάτες. Αλλά νέα προβλήματα δημιουργήθηκαν, οπότε έφεραν λιοντάρια να διώξουν τα σκυλιά και μετά ελέφαντες να διώξουν τα λιοντάρια, οι οποίοι όμως παραλίγο να γκρεμίσουν το παλάτι. 

Οπότε οι σοφοί αποφάσισαν να ξαναφέρουν ποντίκια για να διώξουν τους ελέφαντες. Και κάπως έτσι ξαναβρέθηκαν εκεί που ξεκίνησαν, ενώ στο μεταξύ είχαν προκληθεί αφάνταστες ζημιές...

Τότε ο Βασιλιάς αποφάσιε να μοιραστεί το τυρί του με τα ποντίκια, οπότε τα κάλεσε και τους ανακοίνωσε: "Ακούστε παιδιά, θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα μάθω εγώ να ζω μαζί σας κι εσείς να ζείτε μαζί μου". Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Αυτή ήταν η ιστορία μας και ο καθένας έπρεπε να σκεφτεί για το βαθύτερο νόημά της.

Στη ζωή μας πάντα θα υπάρχουν "ενοχλητικά ποντίκια". Το ζήτημα είναι τι κάνεις μαζί τους. Τα ανακηρύσσεις σε εχθρούς ή τα κάνεις φίλους σου; Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους και συμβιβάζεσαι ή όχι;

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΚΔ')

Η πραγματικότητα δεν είναι προαιρετική!

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΙΗ' - Η χήνα και το μπουκάλι...)

 

Χθες το βράδυ ο Δάσκαλος μου έβαλε ένα "κοάν". Δηλαδή έναν γρίφο, που δεν έχει λογική λύση, αλλά τίθεται ως αφορμή προβληματισμού και διαλογισμού των μαθητών.

"Βάζουμε μια μικρή χήνα σε ένα μεγάλο μπουκάλι και αρχίζουμε να τη φροντίζουμε και να την ταϊζουμε. Η χήνα μεγαλώνει και παχαίνει και σιγά-σιγά γεμίζει όλο το μπουκάλι. Πλέον δεν μπορεί να βγει από το στόμιο του μπουκαλιού. Πρέπει να βγάλεις τη χήνα απ' το μπουκάλι αλλά χωρίς να το σπάσεις και χωρίς να σκοτώσεις το ζωντανό!"

Μιλάμε για μεγάλη σπαζοκεφαλιά. Έμεινα άυπνος δύο μερόνυχτα προσπαθώντας να βρω άκρη. Ξημερώματα της τρίτης μέρας έφαγα φλασία. Κάτι σαν φώτιση. Και συνειδητοποίησα πως το μπουκάλι είναι το μυαλό μου και η χήνα εγώ. 

Έχω ταυτιστεί με το μυαλό μου. Κι έτσι είμαι εγκλωβισμένος. Έχασα την ιδιότητα του παρατηρητή. Βραχυκυκλώθηκα.

Πήγα τρέχοντας στον Δάσκαλο.

"Δάσκαλε, η χήνα είναι έξω απ' το μπουκάλι!"

"Ποτέ δεν ήταν μέσα. Κράτα την για πάντα έξω..."