Πώς έζησα εγώ την τραγωδία της Θύρας 7 (8-2-1981)

Τον Φλεβάρη του 1981 ήμουν 14 ετών και είχα συμπληρώσει σχεδόν μιάμιση χρόνο στην Αθήνα.

Όταν ήμουν στο Καρπενήσι, φανταζόμασταν το Καραΐσκάκη κάτι σαν το Κολοσσαίο της Ρώμης.

Γι’ αυτό και μόλις πάτησα στην Αθήνα (Σεπτέμβρης ’79), το πρώτο μέρος που παρακάλεσα τον πατέρα μου να με πάει ήταν εκεί...

Φυσικά εντυπωσιάστηκα, όπως θα έκανε κάθε επαρχιωτόπουλο βλέποντας κάτι ανώτερο της αλάνας που έπαιζε ως τότε.

Στην πραγματικότητα όμως το Καραΐσκάκη ήταν ένα γήπεδο τριτοκοσμικό.

Ειδικά η Θύρα 7 ήταν σκέτη καρμανιόλα: οι σκάλες δεν οδηγούσαν κατευθείαν στην κερκίδα, αλλά στο τέλος τους μεσολαβούσε μια στοά 50 μέτρων. Έτσι, οι φίλαθλοι που άδειαζαν την εξέδρα δεν μπορούσαν να δουν αν στο τέλος της σκάλας υπάρχει κόσμος ή αν οι πόρτες έχουν ανοίξει...

Επιπλέον, η Θύρα 7 χωρούσε 7.000 κόσμο. Όμως στα μεγάλα παιχνίδια ήταν πάνω από 10.000. Τα αλάνια που δεν είχαν εισιτήριο μαζεύονταν έξω απ’ τη Θύρα σε ομάδες των 50-60 ατόμων κι έκαναν "ντου" για να μπουν τζαπέ. Άλλοτε τα κατάφερναν άλλοτε όχι.

Εκείνη την εποχή μόλις είχα φύγει απ’ την ΚΝΕ και πήγα στο ΠΑΣΟΚ. Τα "είχα" με μια συντρόφισσα ΚΝίτισσα που με απειλούσε με χωρισμό αν δεν επέστρεφα στο μαντρί.

Τέλος πάντων, δώσαμε ραντεβού στα "αγαλματάκια" του Βύρωνα στις 5:30 το απόγευμα της Κυριακής 8 Φλεβάρη του 1981 για να λύσουμε τις γκομενο-πολιτικές μας διαφορές.

Στις 3 το μεσημέρι παίζαμε με την ΑΕΚ στο Καραΐσκάκη, και τέτοιοι αγώνες δεν χάνονται.

Το εισιτήριο το είχα αγοράσει έγκαιρα με κάτι μικροκλοπές που έκανα. Τότε, χαρτζιλίκι δεν είχαμε και με τον τρόπο αυτό βγάζαμε τα λεφτά για το γήπεδο.

Πήγα γήπεδο με τον κολλητό μου τον Νίκο, καλή του ώρα, αλλά για να προλάβω το ραντεβού με το γκομενάκι έπρεπε να φύγω νωρίτερα. Ο αγώνας έληγε περίπου στις 5 παρά 10, εγώ σηκώθηκα να φύγω στις τεσσεράμισι. 

Είχαμε ρίξει μια εξαρού στο ΑΕΚάκι κι ήμουν τρισευτυχισμένος. Κατέβηκα τρέχοντας τις μοιραίες σκάλες, η εξώθυρα ήταν κλειστή απ’ το φόβο των "ντου", παρακάλεσα τον μπάτσο να μου ανοίξει κι έφυγα.

Για να μην τα πολυλογώ, για την τραγωδία έμαθα κατά τις 8 το βράδυ στο προποτζίδικο της οδού Σειρήνων.

Άκουγα να μιλάνε για "θύματα", αλλά εγώ τότε ζούσα στον κόσμο μου. Δεν είχα καμιά εμπειρία θανάτου. Ακόμα κι όταν πέθανε ο παππούς μου το 1977, οι γονείς μου φρόντισαν να μην έχω καμία συμμετοχή στην όλη διαδικασία.

Η λέξη "θύματα" έφερνε στο μυαλό μου τους "ήρωες του Πολυτεχνείου" και τους "Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης"! Ήταν κάτι σαν ημίθεοι, και παραδόξως όχι μόνο δεν λυπήθηκα αλλά τολμώ να πω πως χάρηκα που κι ο Θρύλος θα έχει τα δικά του "θύματα", όπως είχε και το Κόμμα!

Για τόσο μεγάλη αποβλάκωση μιλάμε.

Φαντάζεστε τι σοκ έπαθα όταν είδα στην ασπρόμαυρη τότε τηλεόραση πως τα "θύματα" δεν έχουν φωτοστέφανα αλλά στραπατσαρισμένα σώματα και καταματωμένα πρόσωπα...

Το δεύτερο λάθος που έκανα ήταν πως δεν ειδοποίησα αμέσως τη μάνα μου πως είμαι καλά!

Πάλι από απειρία. Δεν μπορούσα καν να υποψιαστώ τότε την αγωνία της μάνας για τα παιδιά της.

Γύρισα σπίτι κατά τις 11 το βράδυ και βρήκα τη μάνα μου σε κατάσταση αλλοφροσύνης.

Επαρχιωτοπούλα κι εκείνη, δεν είχε ιδέα από γήπεδα. Άκουσε πως σκοτώθηκαν 20 παιδιά, δεν ήξερε πως στο γήπεδο πάει χιλιάδες κόσμος, νόμισε πως σκοτώθηκαν όλοι όσοι πήγαν ... άρα κι εγώ!

Αυτή ήταν η πρώτη τραγική επαφή μου, έστω και ξώφαλτσα, με το θάνατο.

Η δεύτερη ήταν πάλι Φλεβάρη, το 1991.

Τότε υπηρετούσα στην Πολεμική Αεροπορία, ήμουν έφεδρος Υπαξιωματικός Υπηρεσίας στην Ελευσίνα όταν μας έφεραν σε μαύρους σάκους ό,τι είχε απομείνει απ’ τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο όρος Όθρυς όταν έπεσε το C-130.

Αν είχα παρουσιαστεί με την προηγούμενη κλάση μπορεί να ήμουν κι εγώ μέσα στα σακιά...