Αν ακούσεις τις κονσοματρίς να συζητάνε μεταξύ τους, αμέσως θα καταλάβεις τι γνώμη έχουν για μας τους "πελάτες".
"Ανώμαλους" μας ανεβάζουν, "βλαμμένους" μας κατεβάζουν.
Εντάξει, οι χαρακτηρισμοί είναι σίγουρα υπερβολικοί. Αλλά πρέπει να το παραδεχτούμε: το ’χουμε κι εμείς το προβληματάκι μας!
Όταν φτάνεις στο σημείο να πληρώνεις κάποια (έστω κι έμμεσα με το κέρασμα ποτού) για να σου κάνει παρέα, κάτι δείχνει. Είτε έχεις πρόβλημα κοινωνικότητας, είτε είσαι ζαβό εξωτερικά ή εσωτερικά, είτε βουλιάζεις στα κόμπλεξ, στις φοβίες, στις αναστολές... σε κάτι τέλος πάντων.
Τα "κωλάδικα" είναι κυριολεκτικά "οίκοι ανοχής"! Με την έννοια "σε πληρώνω για να με ανεχτείς και να μου κάνεις παρέα"!
Βέβαια, εμείς οι πελάτες ποτέ δεν θα παραδεχτούμε πως "έχουμε πρόβλημα". Παραμυθιαζόμαστε πως πάμε στα κωλόμπαρα απλά "για χαβαλέ" ή "επειδή είμαστε φίλοι του αφεντικού"!
Τα "κορίτσια" ακολουθούν συνήθως τον κύκλο της γεωργικής παραγωγής: μετακινούνται ανάλογα με τη συγκομιδή!
Στη Βέροια πάνε όταν πουλιούνται τα ροδάκινα, στο Ναύπλιο τα πορτοκάλια, στη Λάρισα τα ζαχαρότευτλα, στην Ιεράπετρα τ’ αγγούρια, στην Κυλλήνη τα καρπούζια, και στους "στεγνούς" μήνες στα μεγάλα αστικά κέντρα...
Συνήθως πληρώνονται με ποσοστά. Όταν κλείνει το μαγαζί, κάθε "εργαλείο" πλησιάζει το ταμείο και το αφεντικό τής βάζει στο χέρι τα χρήματα διπλωμένα σε μασούρια. Η αμοιβή είναι προσωπική και μυστική. Δεν πρέπει να ξέρει η μία τι παίρνει η άλλη!
Η πλάκα είναι πως οι ιδιοκτήτες των κωλόμπαρων είναι δεισιδαίμωνες και θρησκόληπτοι!
Έχω δει πολλές φορές πίσω απ’ τους πάγκους με τα ποτά ένα μπουκαλάκι αγίασμα, μια εικόνα της Παναγιάς κι από πάνω ένα σκόρδο ή ένα κουκλάκι-"τυχερούλης"...
5 σχόλια:
Ναί ρέ φίλε εχουνε δίκηο ! Σίγουρα όλοι οί μπαρόβιοι κάποια "πετριά" θά εχουνε φάει.. δέν εξηγειται αλλιώς ! Εχω ενα φίλο μιά χαρά παιδί κοινωνικότατος ,ωραίος αντρας, μέ ωραίες καί όμορφες γυναίκες πάντα στη ζωή του κι' όμως δέν υπάρχει περίπτωση
2 μέ 3 φορές τή βδομάδα νά μήν πάει στά μπαράκια ! Ειλικρινά αυτό τό πράγμα δέν μπορώ νά τό καταλάβω , ίσως νά οφείλεται στό ότι ήταν αρκετά χρόνια στά καράβια .
Εγω πάντως πάνω από μισή ώρα σέ τέτοια μαγαζιά δέν μπορώ νά κάτσω.
Γιώργος-λευκάδα
Πάντως, πας κι εσύ... έστω για λίγο!
Αλλά έχεις δίκιο, το φαινόμενο είναι πολύ "περίεργο" και θέλει ψυχολογική-κοινωνιολογική ανάλυση!
Εε,εμ..χαιρετώ τον αγαπητό ιδιωκτήτη και τους φίλους του μπλογκιού,καταρχήν..και...ε,εμ..σί γου ρα..κάποιο 'προβληματάκι'θα πρέπει να έχει κάποιος γιανά κατάφύγει σε τέτοιους είδους λύση...και δ εν είναι,ντε και καλά ανάγκη να είναι κάποιος ανάπηρος,? ίσως? ή κακάσχημος? ή δεν ξέρω με τί άλλου είδους σωματική δυσμορφία (που υποτίθεται να μ η ν του επιτρέπει να βρεί, μια γυναίκα,επειδή υποτίθεται ότι υπάρχει προ κα τά λη ψη...στα θέματα α υτά...και ότι α υτά τα άτομα δύσκολα βρίσκουν ερωτικό σύντροφο...)και..μπλα,μπλα..μπλά...ε,εδώ πάνε και άτομα, που δ εν έχουν καν τέτοια θέματα,και που θα έπρεπε λογικά, να ΜΗ πλησιάζουν σε τέτοια μέρη ούτε στο μισό μέτρο!!!..αλλά ντάξει...ποιός ξέρει πω ς το βλέπει ο καθένας...άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...ωραίο πάντως το ποστάκι...φιλάκια....
Ναί πάω΄κάπου-κάπου γιατί εδώ πέρα τό χειμώνα δέν υπάρχουν καί πολλές επιλογές , αλλά γιά νά τά λέμε καί όλα ,υπάρχει καί μιά γοητεία στήν όλη φάση ...Αυτό πού δέν αντέχω είναι η δυνατή μουσική .
Η μοναξιά μάς αναγκάζει να κάνουμε πολλές μαλακίες..
Δημοσίευση σχολίου