Άργησα πολύ να μάθω το σχήμα της "σχισμής"!

Η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του Ολυμπιακού ήταν τον Ιούλιο του 1961, τότε που κέρδισε τη Σάντος, την "ομάδα του Πελέ", που έκανε πανευρωπαϊκή περιοδεία κι ως τότε είχε σαρώσει τις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες.

Ο Θρύλος έπαιξε αμυντικά και πολύ ψυχωμένα κι ο κόσμος παραληρούσε στις εξέδρες.

Τότε οι οπαδοί ήταν πιο απλοί κι αθώοι. 

Πρόλαβα κι εγώ λίγο εκείνη την εποχή, στα τελειώματά της. Μετά το ματς οι γεροντότεροι πάγαιναν στα κρασοπουλειά, κι εμείς οι έφηβοι κάναμε μπουρδελότσαρκες.

Θυμάμαι τον τότε κολλητό μου, έχω να τον δω χρόνια, που ’χε ένα μαραφέτι ως το γόνατο!

Του ’χα βγάλει το παρατσούκλι "Σλίμαν", γιατί τέτοιο όργανο μόνο για αρχαιολογικές ανασκαφές έκανε...

Τότε ήμασταν μεγάλοι λάτρεις του οθωμανικού! Αρρωστημένοι...

Πρώτος έμπαινε ο Σλίμαν. Συνήθως η πουτάνα μόλις έβλεπε το "τέρας" τον πέταγε έξω με τις κλωτσιές! Τις περισσότερες φορές έπαιρνε κι εμένα η μπάλα: "κοντοστούμπη, αν είν’ και το δικό σου παλαμάρι, να πάτε να δέσετε στους κάβους"!

Τι να κάνουμε κι εμείς, στους κάβους δεν πηγαίναμε, παίρναμε τον ηλεκτρικό για Ομόνοια και ψάχναμε στα περίπτερα για κανένα τσοντοπεριοδικό. Από κείνα τα παλιά, που στα εξώφυλλα οι ρώγες των βυζιών καλύπτονταν με ένα αστεράκι ή μια μουντζούρα. Τα θυμάστε;

Αγοράζαμε ένα, το σκίζαμε στα δυο, έπαιρνε ο καθένας το μισό και κατεβαίναμε στα δημόσια ουρητήρια. 

Εκεί, εννιά φορές στις δέκα, όλο και κάποιος πούστης θα ’ταν να μας πάρει πίπα. Κι αν δεν ήταν, τον παίζαμε μόνοι μας μέχρι τελευταίας σταγόνας.

Εκείνη την εποχή ήμασταν τόσο οθωμανοί που δεν ξέραμε καν αν η κανονική σχισμή ήταν κάθετη, οριζόντια ή διαγώνια.

Ούτε είχαμε προλάβει να δούμε ποτέ γυναίκα γυμνή από μπροστά.

Είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως ποτέ δεν θ’ αξιωθώ να δω στη ζωή μου ολοκληρωμένο βυζί με τη ρώγα του...